هوش مصنوعی: متأسفانه خورشید جوانی مانند صبحی است که کم‌نمک و بی‌زندگی است.

هوش مصنوعی: افسوس بر درخت سرو زیبا و بلند قامت که در سرزمین ایران مثل نگهبانی ایستاده بود.

هوش مصنوعی: ای کاش سواری که فقط دل‌ها را صید می‌کرد، بر اسب خوشبختی سوار نمی‌شد!

هوش مصنوعی: افسوس که ناگهان گلی که هنوز باز نشده بود، بر اثر باد سرد پاییزی ریزش کرد!

هوش مصنوعی: ای آسمان، در این صبح دل‌انگیز، بگذار که نور آفتاب بر تو بتابد و همگان را از خواب بیدار کند.

هوش مصنوعی: چرا گل در حالی که غم و درد دارد، لبخندی بر لب می‌آورد؟

هوش مصنوعی: چه بازی عجیبی است که تو از زیبایی و چهره نیکو و شکوه سلطنتی‌ات شرم نمی‌کنی!

هوش مصنوعی: آیا ای شمعی که در حال گریه‌ای، می‌توانی بگویی چه بر سرت آمده که این گونه بر خاک تیره می‌افشانی؟

هوش مصنوعی: آیا صبح زیبا و خندان را دیده‌ای که چگونه بر سینه‌ی گل‌های سیاه لطافت می‌افشاند؟

هوش مصنوعی: ما به طور قطع می‌دانیم که در این دنیا سرانجامی وجود دارد و هر انسانی روزی از این دنیا خواهد رفت، اما این حقیقت برای هیچ‌کس در این لحظه قابل تصور نیست و کسی به آن فکر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در اوج جوانی و طراوت، میر قاسم در باغی از بهشت جاودانی خیمه زده است.

هوش مصنوعی: افسوس به خاطر آن درخت بلند و زیبا که نمایانگر سلطنت و شکوه است، افسوس به خاطر آن قامت استوار و باشکوه که یادآور قدرت و دلاوری است.

هوش مصنوعی: او هنوز نتوانسته است خط سبزی بکشدو قدمی در اطراف چهره زیبای صورتی بگذارد.

هوش مصنوعی: پدر به خاطر محبت به فرزند دست به اقداماتی می‌زند و مادر نیز به خوبی می‌داند که این محبت و توجه از سوی پدر ناشی از تجربه‌های نامهربانی است که از مادران دیگر شاهد بوده است.

هوش مصنوعی: سواری به گونه‌ای حرکت می‌کند که گویی بر روی اسبی نشسته است که به خوبی با فیزیک و طراحی آن همخوانی دارد. به عبارتی، او بر مرکبی تسلط دارد که بازتابی از نشانه‌ها و ویژگی‌های بارز است.

هوش مصنوعی: اگر کسی از زندگی‌اش غافل باشد و فکر کند که همیشه برقرار خواهد ماند، ناگهان با حقیقت مرگ روبرو می‌شود و متوجه می‌شود که هیچ‌چیز دائمی نیست.

هوش مصنوعی: ای مردم! حالتی را که در زمان بیماری و ناتوانی تجربه می‌کنید، چگونه است؟

هوش مصنوعی: ای ماه، چه اندیشه‌ای با تغییرات آسمان می‌توان کرد، وقتی که تو در سایه روشن غروب به سر می‌بری؟

هوش مصنوعی: اگر خسرو در این سرزمین، در آن کشور هم، نوشی روانی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: ای دل، تو جهان را آزمایش کرده‌ای، پس چرا هنوز در جستجوی دنیا هستی؟

هوش مصنوعی: عمرت را بهتر است به خوبی و با آرامش بگذرانی.

هوش مصنوعی: تو خود در این دنیا مدت طولانی‌تری را سپری کرده‌ای، پس چرا بر اساس یک بنیاد ناپایدار زندگی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه شد که دل نازک پادشاه، این قدر سنگینی را تحمل کرد.

هوش مصنوعی: کیخسرو باقی ماند زمانی که برادرش، فرود، از بارگاه پادشاهی پایین آمد.

هوش مصنوعی: دل یوسف، مانند عهد و پیمانی است که به خاطر دوری از برادرش، ابن یامین، سرشار از غم و اندوه شده است.

هوش مصنوعی: عمر تو باید طوری بگذرد که در خوشی و آرامش باشد، زیرا وضعیت دنیا همیشه ناپایدار و فانی است.

هوش مصنوعی: مانند یاقوتی که به کوه وابسته است، تو نیز ای گوهر، امیدوارم همیشه باقی بمانی.