هوش مصنوعی: در مدت زمانی که در کنار چشمهٔ خوشگوار هستی، محبت تو همچون گیاهان سرسبز است و تو نمایانگر آب حیات و یکی از نشانه‌های الهی هستی.

هوش مصنوعی: چرا تو در چشمه خورشید معلق هستی؟ خال سیاه روی صورتت مانند سایه‌ای در عمق چاه افتاده است.

هوش مصنوعی: با موهای خودم وعده‌ای به من می‌دهی، اما چه کنم که وعده‌ات طولانی است و عمر من کوتاه است.

هوش مصنوعی: به دو چشمان خود رنگ و حالتی بده و در آینه بنگر که چرا زندگی و احوال مردم به رنگ تیره و تار درآمده است.

هوش مصنوعی: از نیل و قلیه بر قمر، تو هزاران بار نقش و نگاری زدی که بر ماه کبود و سیاه نمایان است.

هوش مصنوعی: دل و چشم من به ياد توست و در جستجوي تو، چنان‌که ماه در دل آسمان است و در جايگاه خود، نورافشاني مي‌کند.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ام در سحرگاه نشان‌دهنده‌ی وضعیت ناگوار من است، هرچند که نگاه فریبنده‌ی تو این موضوع را زیر سؤال برده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی تو بسیار لطیف است و دو زلف تو مانند پرده‌هایی هستند که رازهای نگاهت را پوشانده‌اند.

هوش مصنوعی: با قدم‌هایی خمیده و مانند چنگی، فریاد عشق در وجودم طنین انداخته که عشقت راهی را بر من گشوده است.

هوش مصنوعی: نسیم به باغ نرگس آمده و کلاهی که به شیوۀ خاصی بر سر جماش گذاشته شده، به سمت دیگری کج شده است.

هوش مصنوعی: این جمله به وصف زیبایی و جذابیت‌های ظاهری معشوق می‌پردازد. در آن به موهای زیبای او و تأثیر آن بر لب و دندانش اشاره شده است. این توصیف به نوعی نشان‌دهنده‌ی sự دلربایی و魅力 اوست که در کلام دیگران نیز بازتاب می‌یابد.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه تو در نگاه ما تأثیر داری، من هر روز چشم انتظار تو هستم و به راهی که تو از آن عبور می‌کنی، نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو نبود، دنیا به آتش می‌افتاد. اگر زیر سایه‌ی حمایت خداوند نمی‌بودیم، در سختی‌ها پناهی نداشتیم.

هوش مصنوعی: این جمله به معنای این است که پادشاهی که در زمین حاکمیت دارد، هم بر سرنوشت مردم و هم بر دین و دولت مؤثر است. رای و تصمیمات او از دانش و دانایی عمیق و رازهایی برتر از زمین، یعنی آسمان، نشأت می‌گیرد. به عبارت دیگر، او به مسئله‌ها آگاه است و قدرت تصمیم‌گیری‌اش به دانش و حکمت‌های بزرگ وابسته است.

هوش مصنوعی: محیط سلطنت تو، همچون دریایی از بخشش‌های شاه اویس است، که مانند چرخ‌های گردان بر مرکب زندگی می‌چرخد.

هوش مصنوعی: ستارگان در آسمان مانند شاهی هستند که در روز جنگ، زمین را تاریک و پیمان‌ها را زیر سیطره خود می‌آورند.

هوش مصنوعی: در زمان تعادل و توازن، تنها چیزی که ارزش ندارد، کاه است. کسی که نتواند از نی (قاصد یا وسیله ای) چیزی را برباید، در واقع برای او فقط کاه باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به سایه توجه کند، این امکان وجود ندارد که سایه خود را در شرایطی که نور خورشید وجود دارد، نشان دهد؛ چون در این حالت، سایه دیگر پناهگاه نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اندیشه و قلم شاعر توانسته است به وسیله قلمش، درد و مشکلات را درمان کند. او با قدرت بیان خود، دشمنانش را به چالش کشیده و از ناتوانی‌هایشان کاسته است.

هوش مصنوعی: اگر خیال تیغ او بر فکر کوه بیفتد، از چشمه‌ها به جای آب، خون روان جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: عجب آسمان و جهانی! با وجود تمام عمرت، تو همچنان تحت تأثیر نعمت‌ها و قوانین زندگی هستی و به نوعی به آن‌ها وابسته‌ای.

هوش مصنوعی: خاک پای تو بر دوش همگان سنگینی می‌کند و زندگی مردم در اطراف تو، به دور نان و معیشت می‌چرخد.

هوش مصنوعی: دست جواد تو به خوبی کشیده شده و سوالی مطرح شده است، بخشش کریم تو عذرخواهی گناه را شامل می‌شود.

هوش مصنوعی: با روزگاری که از زخم سیل ویران شده است، آثاری از قدرت تو بر روی کوه‌های کبود به چشم می‌خورد و رحمت و بخشش تو بر روزگار سخت، همچون پشتی برای آسمان پردرد می‌باشد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها به طور طبیعی به وعده و پیمان تو وفادارند و آسمان بدون هیچ سفارشی تحت فرمان توست.

هوش مصنوعی: در اینجا به توصیف یک قدرت و نیرو می‌پردازد. از یک طرف، سیصد نفر از بزرگان به همراه نیروهایی از یک فرمانده‌ قدرتمند به سمت جنگ می‌روند، و از طرف دیگر، پنجاه نفر دیگر به عنوان سرنشینان آماده هستند. به طور کلی، این متن به نمایش تعداد و قدرت گروه‌های مختلف در یک جنگ اشاره دارد.

هوش مصنوعی: آسمان و ستارگان برای تو سپاهی دارند، و این سپاه گاهی تو را با قدرت و ثروت و سلطنت در میان می‌بیند.

هوش مصنوعی: وقتی کسی به رای تو گردن نهد، مانند خورشید است که دیگران قادر به گرداندن نگاه خود به او نیستند.

هوش مصنوعی: تو همیشه به اصل و گوهر خود افتخار می‌کنی، اما حسودان فقط به زرق و برق ظاهری و کلاه‌های زینتی نگاه می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی که کلاه طلایی نرگس را به قیمت اندکی می‌خرد، نباید به او نگاه کند؛ چون نمی‌داند چه ضربه‌ای به آن کلاه زده‌اند.

هوش مصنوعی: دلِ دشمن مانند عمق دریا است که هرچقدر هم ضربه‌ای به او بزنی، جان و زندگی‌اش به همین راحتی از او خارج نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به برکت و محبت تو، سرزمین آنقدر بهره و منفعت برد که از نسیم گل‌ها و از آب‌های گیاهان سیراب شد.

هوش مصنوعی: برای داشتن عطای تو، من مسکین و بیچاره شده‌ام، زیرا هر چه تلاش می‌کنم و جان می‌کزم، در نهایت چیزی از من نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در نزدیکی وعده‌ات در جایی مشرف بر رودخانه، بلبل به آواز خواندن مشغول بود و صدای چنگ را در گوش آرزوهایش حس کرد.

هوش مصنوعی: بهار جوانی من به پایان رسید و حالا به دوران پیری رسیده‌ام که در آن غم و اندوه فضای شادی را گرفته است.

هوش مصنوعی: بر اثر بار سنگین زندگی، تنها از استخوان‌ها و پوست من باقی مانده است، زیرا که فشار و دشواری‌های جهان را بر دوش خود دارم.

هوش مصنوعی: این زمان، زمانی است برای تنهایی و دوری از مردم. من در این دوران نیازی به ثروت و قدرت و مقام و شهرت ندارم.

هوش مصنوعی: من قصد دارم که زیر بار فقر نروم و از قناعت به عنوان پناهگاه خود استفاده کنم.

هوش مصنوعی: پس از پایان زندگی و از بین رفتن آن، آیا می‌شود که با دعای طلبی که نسبت به نعمت‌های پادشاه دارم، ادامه‌اش دهم؟

هوش مصنوعی: دل زمانه به کسی رحم نمی‌کند و فرصتی نمی‌دهد. تو از زمانه بخواه که برای من مقداری وقت و مهلت اختصاص دهد.

هوش مصنوعی: هر زمان که ماه و روز و هفته و سال بگذرد، امید است که درگاه سعادت دو جهان همیشه برقرار باشد.