هوش مصنوعی: زمانی که نسیم صبحگاه به موهایت بوزد، عطر مشک ختن با غم دل، چهره‌ات را تازه و زیبا می‌کند.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانی که زیبایی و طراوت تو چقدر حس حسرت و嫉嫉 را در دل دیگران به‌وجود می‌آورد؟

هوش مصنوعی: یاد تو برای کسانی که در غم و اندوه هستند، مایه تسکین و دارو می‌شود و عطر تو می‌تواند خواب‌آلودگان را از وضعیت ناچاری و غفلت بیدار کند.

هوش مصنوعی: هر زمان که از زیبایی‌های تو صحبت می‌کنم، انگار صبح از دریچه نفس‌هایم آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: هر بار که به یاد چهره‌ات می‌افتم، احساس می‌کنم که نور خورشید از ذهنت به درون می‌تابد.

هوش مصنوعی: دل من چون زلف های تو به هم ریخته و آشفته است و هر لحظه آرزوی دیدار چهره زیبای تو را دارد که مانند خورشید می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر تو زر (طلا) به من بدهی، کارهایم به خوبی انجام می‌شود. وقتی زر داری، هر کاری که انجام دهی، همانند زر ارزشمند خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند و بیان می‌کند که آیا به خاطر زیبایی تو، بر سر کمر تو نهادند و آیا این زیبایی باعث نمی‌شود که کسی به تو هوس کند و دستش را به کمر تو بیاندازد؟ این بیان نشان‌دهنده شگفتی و تحسین شاعر از جذابیت معشوق است.

هوش مصنوعی: انسانی که در افکار و عقاید خود سردرگم و گیج است، چه فایده‌ای دارد؟ کسی که بخواهد از این تصور نابجا و غلط رها شود، باید با قدرت و اراده عمل کند.

هوش مصنوعی: دل خواست تا داستان زلفت را به دقت و به جزئیات بگوید، مانند آنکه آصف جمشید (مشهور به آصف زریر، دانا و باهوش) حقایق را روشن کند.

هوش مصنوعی: با این حال، چگونه می‌توان داستانی را پراکنده و ناهمگون به همراه کسی روایت کرد که در خدمت یک سرور خوب و با کمالات قرار دارد؟

هوش مصنوعی: خورشید در آسمان به مانند وزیری است که به زمین و خاک آن به عنوان زیور چشمانش نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: بزرگ‌ترین حمایت‌کننده دولت و دین کسی است که زمان او را به عنوان وزیر کشور در دریا و خشکی معرفی کند.

هوش مصنوعی: تا پرچم پیروزی و اقتدار سلطان خاوری، هر شب عزم سفر به سرزمین باختر را می‌کند.

هوش مصنوعی: امیدوارم پرچم تو به قدری رفیع و بلند باشد که هر روز بر زمین‌های جدیدی پیروزی به دست آورد.