سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا آمدن تو شوق را گشت یقین</p></div>
<div class="m2"><p>بندد ز طرب، خانه ی دل را آیین</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خود را برسان که شوق از اندازه گذشت</p></div>
<div class="m2"><p>جایی مکن آرام بجز خانه ی زین</p></div></div>

شمارهٔ ۸۲

تا آمدن تو شوق را گشت یقین
بندد ز طرب خانه ی دل را آیین
خود را برسان که شوق از اندازه گذشت
جایی مکن آرام بجز خانه ی زین

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به انتظار و شوقی که برای آمدن محبوب دارد اشاره می‌کند. او می‌گوید که تا زمانی که محبوب نیامده، شوق و شادی در دل او تبدیل به یقین شده است و دلش به طرب و شادابی نیاز دارد. او از محبوب می‌خواهد که هر چه زودتر بیاید و به او بپیوندد، زیرا شوقش از حد گذشته و هیچ‌جایی جز خانه محبوب را برای آرامش نمی‌پسندد.

شمارهٔ ۸۰

شمارهٔ ۸۱

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو نیامدی، شوق و شادی در دل من به یقین تبدیل شده و خانه دلم به فضای خوشی آراسته شد.

تا آمدن تو شوق را گشت یقین

بندد ز طرب، خانه ی دل را آیین

هوش مصنوعی: خودت را برسان، زیرا شوق و اشتیاق به حدی رسیده که دیگر قابل تحمل نیست. هیچ جایی برای آرامش وجود ندارد جز خانه‌ی زین.

خود را برسان که شوق از اندازه گذشت

جایی مکن آرام بجز خانه ی زین

شمارهٔ ۸۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده