سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خود را چه اسیر غم ایام کنم؟</p></div>
<div class="m2"><p>رفتم که شراب عیش در جام کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر دل ز برم رمید، من هم داغی</p></div>
<div class="m2"><p>بر سینه بسوزم و دلش نام کنم</p></div></div>

شمارهٔ ۷۴

خود را چه اسیر غم ایام کنم
رفتم که شراب عیش در جام کنم
گر دل ز برم رمید من هم داغی
بر سینه بسوزم و دلش نام کنم

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به حسرت و دل‌تنگی خود اشاره می‌کند. او از غم روزگار رنج می‌برد و تصمیم می‌گیرد تا با نوشیدن شراب، شادی و خوشی را به زندگی‌اش بازگرداند. اگر دل محبوب از او دور شود، او نیز دلی سوزان خواهد داشت و نام آن محبوب را بر سینه‌اش خواهد نهاد.

شمارهٔ ۷۲

شمارهٔ ۷۳

هوش مصنوعی: چرا باید خود را اسیر غم و اندوه روزگار کنم؟ من تصمیم دارم که به شادی بپردازم و از زندگی لذت ببرم.

خود را چه اسیر غم ایام کنم؟

رفتم که شراب عیش در جام کنم

هوش مصنوعی: اگر دلش از من دور شود، من هم در سینه‌ام آتش دلی را شعله‌ور می‌کنم و عشق او را در دل نگه می‌دارم.

گر دل ز برم رمید، من هم داغی

بر سینه بسوزم و دلش نام کنم

شمارهٔ ۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده