سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند به هر بزم که می خوانندت</p></div>
<div class="m2"><p>از صدرنشینی چو مگس رانندت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای خانه خراب، مهره ی نرد نه ای</p></div>
<div class="m2"><p>جایی بنشین که بر نخیزانندت</p></div></div>

شمارهٔ ۷

تا چند به هر بزم که می خوانندت
از صدرنشینی چو مگس رانندت
ای خانه خراب مهره ی نرد نه ای
جایی بنشین که بر نخیزانندت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به شخصی اشاره می‌کند که به هر مهمانی که دعوت می‌شود، از مقام و موقعیتش به راحتی رانده می‌شود. او به این شخص پیشنهاد می‌کند که در جایی بنشیند که قدرت از دست دادن جایگاهش را نداشته باشد، چرا که او به مانند مگسی که به راحتی از صدر می‌رانند، بی‌ارزش و بی‌پایه است.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: چقدر باید در مهمانی‌ها به تو دعوت کنند و در عین حال مثل مگس تو را از جایگاه بالا بیرون کنند؟

تا چند به هر بزم که می خوانندت

از صدرنشینی چو مگس رانندت

هوش مصنوعی: ای خانۀ ویران، تو دیگر مانند مهره‌ی نرد نیستی که در بازی جابجا شوی؛ بهتر است در جایی آرام بگیری که دیگر نتوانند تو را بلند کنند و ببرند.

ای خانه خراب، مهره ی نرد نه ای

جایی بنشین که بر نخیزانندت

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده