سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خواجه ترا چه پیرهن می باید؟</p></div>
<div class="m2"><p>آن جسم کثیف را کفن می باید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بهر اخ و تف تو چاه مبرز</p></div>
<div class="m2"><p>چون چاه زنخ، پیش دهن می باید</p></div></div>

شمارهٔ ۵۳

ای خواجه ترا چه پیرهن می باید
آن جسم کثیف را کفن می باید
از بهر اخ و تف تو چاه مبرز
چون چاه زنخ پیش دهن می باید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به نقد و تمسخر فردی می‌پردازد که به ظاهر و پوشش خود اهمیت می‌دهد، در حالی که درون او ناپاک است. او می‌گوید که این شخص به جای پوشاندن جسمی آلوده و ناپاک، باید به فکر پاکسازی روح خود باشد. به نوعی، شاعر تأکید می‌کند که ظواهر فریبنده بی‌فایده هستند اگر باطن فرد آلوده باشد.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: ای آقا، برای تو چه نوع لباس‌هایی لازم است؟ در حالی که این بدن آلوده به کفن نیاز دارد.

ای خواجه ترا چه پیرهن می باید؟

آن جسم کثیف را کفن می باید

هوش مصنوعی: برای بیان جدیت و دقت در انجام کارها، باید توجه داشته باشیم که چاه عمیق و خاصی که برای اخراج و تف به کار می‌رود، باید تا قبل از رسیدن به خانه و محل زندگی، رعایت شود.

از بهر اخ و تف تو چاه مبرز

چون چاه زنخ، پیش دهن می باید

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده