سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ایزد ما را ز لطف چون جان می داد</p></div>
<div class="m2"><p>ای کاش دلی امین ایمان می داد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می آمد ازو بیش ازینها به ظهور</p></div>
<div class="m2"><p>نفس ما را اگر به شیطان می داد</p></div></div>

شمارهٔ ۳۹

ایزد ما را ز لطف چون جان می داد
ای کاش دلی امین ایمان می داد
می آمد ازو بیش ازینها به ظهور
نفس ما را اگر به شیطان می داد

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به بخشش و لطف خداوند اشاره می‌کند و آرزو می‌کند که دلی پر از ایمان و صداقت به او داده شود. او خواهان ظهور بیشتر نعمت‌های الهی است و اگر نفس انسان به وسوسه‌های شیطان تسلیم شود، این را نیز دغدغه‌ای می‌داند.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: خداوند به ما از روی لطف مانند جان، حیات می‌بخشید. ای کاش دل و ایمانی درست و مطمئن هم به ما می‌داد.

ایزد ما را ز لطف چون جان می داد

ای کاش دلی امین ایمان می داد

هوش مصنوعی: اگر شیطان اجازه می‌داد، وجود ما بیشتر از این ظاهر می‌شد.

می آمد ازو بیش ازینها به ظهور

نفس ما را اگر به شیطان می داد

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده