سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون حرف تب تو در میان می افتد</p></div>
<div class="m2"><p>پیمانه ز دست می کشان می افتد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>افلاک ز لرزیدن تو می لرزد</p></div>
<div class="m2"><p>برخیز، وگرنه آسمان می افتد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰

چون حرف تب تو در میان می افتد
پیمانه ز دست می کشان می افتد
افلاک ز لرزیدن تو می لرزد
برخیز وگرنه آسمان می افتد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به شدت تأثیرگذار بودن محبوبش اشاره می‌کند. با یادآوری تب و شوقی که به محبوب دارد، می‌گوید وقتی نام محبوب بر زبان می‌آید، همه چیز تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد. پیمانه‌ی شراب از دستش می‌افتد و حتی آسمان از لرزش او به لرزه درمی‌آید. شاعر از محبوب می‌خواهد که برخیزد و خود را نشان دهد، وگرنه آسمان هم سقوط خواهد کرد.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: وقتی صحبت از بی‌تابی و شوق تو به میان می‌آید، دیگر تاب تحمل نمی‌ماند و همه چیز از دست می‌رود.

چون حرف تب تو در میان می افتد

پیمانه ز دست می کشان می افتد

هوش مصنوعی: به خاطر جنبش و تکان‌های تو، ستاره‌ها در آسمان به لرزه درآمده‌اند. بلند شو، وگرنه ممکن است آسمان به زمین بیفتد.

افلاک ز لرزیدن تو می لرزد

برخیز، وگرنه آسمان می افتد

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده