سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عارف که به سعی خویش از دنیا رفت</p></div>
<div class="m2"><p>مرغی به قفس بال همی زد تا رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین چاه که فکر تو به جایی نرسد</p></div>
<div class="m2"><p>منصور به نیم گز رسن بالا رفت</p></div></div>

شمارهٔ ۲۹

عارف که به سعی خویش از دنیا رفت
مرغی به قفس بال همی زد تا رفت
زین چاه که فکر تو به جایی نرسد
منصور به نیم گز رسن بالا رفت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به سرنوشت عارفان اشاره می‌کند که با تلاش و کوشش خود از دنیا می‌روند. او به تصویر مرغی در قفس می‌پردازد که برای آزادی تلاش می‌کند، اما همچنان در قفس باقی می‌ماند. در پایان به منصور اشاره می‌کند که با وجود محدودیت‌ها، به ارتفاعات بالاتری می‌رسد. این ابیات به مفهوم تلاش و پیچیدگی‌های زندگی و جست‌وجو برای بالا رفتن و رهایی اشاره دارد.

شمارهٔ ۲۷

شمارهٔ ۲۸

هوش مصنوعی: عارفی که با تلاش و کوشش خود از دنیا دل کند و به سفر معنوی پرداخت، همچون پرنده‌ای در قفس می‌کوشید که بال بزند تا از محدودیت‌ها رهایی یابد و به آزادی برسد.

عارف که به سعی خویش از دنیا رفت

مرغی به قفس بال همی زد تا رفت

هوش مصنوعی: از این چاه که فکر تو به جایی نمی‌رسد، منصور با نیمی از طناب بالا رفت.

زین چاه که فکر تو به جایی نرسد

منصور به نیم گز رسن بالا رفت

شمارهٔ ۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده