سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست</p></div>
<div class="m2"><p>وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بلبل که به علم ناله افلاطون است</p></div>
<div class="m2"><p>در مکتب ما، طفل «گلستان» خوانی ست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۷

از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست
وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست
بلبل که به علم ناله افلاطون است
در مکتب ما طفل گلستان خوانی ست

هوش مصنوعی: این ابیات به احساسات عمیق و دردآور مردم افغانستان اشاره دارد. بیان می‌کند که هر جایی که طوفانی وجود دارد، ناشی از گریه‌های مردم است و هرجایی که نشانه‌ای از افغانستان دیده می‌شود، غم و ناله آن مردم به چشم می‌خورد. همچنین به بلبل‌هایی اشاره می‌کند که علم و فلسفه را سر می‌دهند، اما در واقع در فرهنگ و مکتب افغانستان، کودکان از گلستان‌ها و زیبایی‌ها آموخته‌اند. به‌نوعی این اشعار، درد و زیبایی را در کنار هم نشان می‌دهد.

شمارهٔ ۲۵

شمارهٔ ۲۶

هوش مصنوعی: هرجا طوفان و ناامیدی وجود دارد، ناشی از گریه و اندوه ماست و هرجا صدای ناله و درد به گوش می‌رسد، حاصل از درد و رنج ماست.

از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست

وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست

هوش مصنوعی: پرنده‌ی خوش‌خوانی که در علم و دانش مانند افلاطون ناله می‌کند، در مدرسه‌ی ما، همچون کودکی می‌ماند که درس «گلستان» را می‌خواند.

بلبل که به علم ناله افلاطون است

در مکتب ما، طفل «گلستان» خوانی ست

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده