سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل چه نشسته ای که فرصت نفسی ست</p></div>
<div class="m2"><p>بشتاب به راه تا صدای جرسی ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در زیر فلک، پی گرفتاری ما</p></div>
<div class="m2"><p>چون خانه ی صیاد به هر سو قفسی ست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۶

ای دل چه نشسته ای که فرصت نفسی ست
بشتاب به راه تا صدای جرسی ست
در زیر فلک پی گرفتاری ما
چون خانه ی صیاد به هر سو قفسی ست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به دل می‌گوید که چرا آرام نشسته‌ای، چون فرصت برای زندگی و نفس کشیدن محدود است. او از دل می‌خواهد که هر چه سریع‌تر به راه بیفتد، چرا که زندگی پر از مشکلات و قفسی همانند خانه‌ی صیاد است که در آن گرفتار شده‌ایم. به طور کلی، شاعر فضای زندگی را پر از موانع و سختی‌ها می‌بیند و از دل می‌خواهد که اقدام کند.

شمارهٔ ۲۴

شمارهٔ ۲۵

هوش مصنوعی: ای دل چه چیزی تو را متوقف کرده است؟ اکنون زمان مناسبی برای حرکت است، پس زودتر به راه بیفت که صدای زنگی به گوش می‌رسد.

ای دل چه نشسته ای که فرصت نفسی ست

بشتاب به راه تا صدای جرسی ست

هوش مصنوعی: در زیر آسمان، در پی مشکلات ما مثل خانه‌ی یک صیاد، همه جا محدودیت‌هایی وجود دارد.

در زیر فلک، پی گرفتاری ما

چون خانه ی صیاد به هر سو قفسی ست

شمارهٔ ۲۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده