سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مال دنیا که منعمان را جان است</p></div>
<div class="m2"><p>فرداست که صرف کار محتاجان است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند به پشت گاو، خر خواهد بود</p></div>
<div class="m2"><p>آخر گذر پوست به سراجان است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

مال دنیا که منعمان را جان است
فرداست که صرف کار محتاجان است
تا چند به پشت گاو خر خواهد بود
آخر گذر پوست به سراجان است

هوش مصنوعی: این ابیات به این موضوع اشاره دارد که ثروت و مال دنیا برای انسان ارزش بالایی دارد، اما در نهایت تمام این دارایی‌ها صرف نیازمندان و کارهای خیر می‌شود. در پایان زندگی، انسان نمی‌تواند به ثروت خود بچسبد و باید به واقعیت‌های زندگی و گذر زمان توجه کند. به نوعی، بیانگر ناپایداری دنیا و عبور زمان است.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: ثروت و دارایی‌های دنیا، که برای برخی بسیار مهم و زندگی‌بخش به حساب می‌آیند، در نهایت صرف کمک به نیازمندان خواهد شد.

مال دنیا که منعمان را جان است

فرداست که صرف کار محتاجان است

هوش مصنوعی: تا کی باید انسان در پشت بی‌خاصیتی و حماقت زندگی کند؟ در نهایت، تغییر و تحول در سرنوشت ناگزیر است و همیشه ممکن است به جایی برسیم که واقعیت‌های جدیدی را تجربه کنیم.

تا چند به پشت گاو، خر خواهد بود

آخر گذر پوست به سراجان است

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده