سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است</p></div>
<div class="m2"><p>چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما را به وصال او چه جای شادی ست</p></div>
<div class="m2"><p>در کشتن شمع، صبح تیغ دو دم است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است
چیزی که ازو دلم شود شاد کم است
ما را به وصال او چه جای شادی ست
در کشتن شمع صبح تیغ دو دم است

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به غم و اندوه غالب در زندگی اشاره می‌کند. او می‌گوید که هر چیزی که به آن نگاه کند، دلیل غم است و چیزی پیدا نمی‌کند که دلش را شاد کند. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که وجود معشوقش باعث شادی نمی‌شود و در این شرایط، حتی نور صبح نیز با تهدیدی همراه است.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: هرچه به آن نگاه می‌کنم، تنها دلیل غم و ناراحتی می‌بینم و چیزهایی که بتوانند دلم را شاد کنند، بسیار کم هستند.

بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است

چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است

هوش مصنوعی: ما از اینکه به وصل معشوق برسیم، شاد نیستیم. این شادمانی مثل کشتن شمع است، زیرا صبح، مانند تیغی دو لبه، می‌تواند برای ما خطرناک باشد.

ما را به وصال او چه جای شادی ست

در کشتن شمع، صبح تیغ دو دم است

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده