سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حال دلم از طرز نوایم پیداست</p></div>
<div class="m2"><p>سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در راه تو چون خامه ی بی پروایان</p></div>
<div class="m2"><p>آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست</p></div></div>

دیوان کامل محمدقلی سلیم تهرانی (شامل غزلیات، قصائد، مثنویات، قطعات و رباعیات) به تصحیح و اهتمام رحیم - رضا - محمدقلی سلیم تهرانی - تصویر ۶۷۲

شمارهٔ ۱۴

حال دلم از طرز نوایم پیداست
سودا زده ام ز هر ادایم پیداست
در راه تو چون خامه ی بی پروایان
آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر ابراز می‌کند که حال و احساساتش از نوع صدایش مشخص است و نشان می‌دهد که از عشق و شیدایی پر شده است. او به روشنی می‌گوید که در مسیر عشق، مانند هنرمندی بی‌احتیاط، آشفتگی‌اش به وضوح از آثار و رد پاهایش قابل مشاهده است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: احساس من از نوع آوازم مشخص است، نشان می‌دهد که تحت تأثیر عشق و دل‌باختگی هستم، و این وضعیت در هر حرکتم دیده می‌شود.

حال دلم از طرز نوایم پیداست

سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست

هوش مصنوعی: در مسیر تو، مانند قلمی که بدون احتیاط حرکت می‌کند، نشان ناپایداری و پریشانی من از اثر رد پایم قابل مشاهده است.

در راه تو چون خامه ی بی پروایان

آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده