سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تشویش سفر با دل ناشاد بد است</p></div>
<div class="m2"><p>با دست تهی چو کار افتاد بد است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>راضی شده ام به قرض هم گر باشد</p></div>
<div class="m2"><p>می دانم اگرچه قرض بغداد بد است</p></div></div>

دیوان کامل محمدقلی سلیم تهرانی (شامل غزلیات، قصائد، مثنویات، قطعات و رباعیات) به تصحیح و اهتمام رحیم - رضا - محمدقلی سلیم تهرانی - تصویر ۶۷۸

شمارهٔ ۱۳

تشویش سفر با دل ناشاد بد است
با دست تهی چو کار افتاد بد است
راضی شده ام به قرض هم گر باشد
می دانم اگرچه قرض بغداد بد است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که سفر با دل ناخرسند، ناپسند است و آغاز کار بدون آمادگی و ابزار، نادرست است. او به قرض کردن رضایت می‌دهد، حتی اگر قرض در بغداد باشد، زیرا می‌داند که این وضعیت هم بهتر از عدم اقدام است.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: سفر کردن با دل نگران و غمگین نادرست است و زمانی که بدون آمادگی و وسیله کافی به سفر برویم، کار به خوبی پیش نمی‌رود.

تشویش سفر با دل ناشاد بد است

با دست تهی چو کار افتاد بد است

هوش مصنوعی: من به قبول قرض راضی هستم، حتی اگر بد باشد؛ زیرا می‌دانم که در نهایت اوضاع تغییر خواهد کرد.

راضی شده ام به قرض هم گر باشد

می دانم اگرچه قرض بغداد بد است

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده