سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حاسد که همه دعوی لافش پوچ است</p></div>
<div class="m2"><p>از مغز حیا، چو نافش پوچ است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از طبع زبان دراز، معنی مطلب</p></div>
<div class="m2"><p>شمشیر کشیده را غلافش پوچ است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲

حاسد که همه دعوی لافش پوچ است
از مغز حیا چو نافش پوچ است
از طبع زبان دراز معنی مطلب
شمشیر کشیده را غلافش پوچ است

هوش مصنوعی: این شعر به بیان بی‌ارزشی و پوچی حسادت می‌پردازد. شاعر می‌گوید که حاسد، به رغم ادعاهای بزرگش، در واقع چیزی از خود ندارد. او همچنان که حیا در وجودش نیست، به بیان هم نمی‌تواند چیزی ارزشمند ارائه کند. در نهایت، شاعر این نکته را نیز به تصویر می‌کشد که مثل شمشیری که در غلافش بی‌خاصیت است، حاسد نیز فقط از زبان و صحبت‌هایش سخن می‌گوید، در حالی که عمل و محتوای خاصی ندارد.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: حسادت فردی که تنها به ادعای خود می‌بالد، بی‌معناست. مانند کسی که درونش خالی است و ظاهری ندارد که اعتبارش را ثابت کند.

حاسد که همه دعوی لافش پوچ است

از مغز حیا، چو نافش پوچ است

هوش مصنوعی: زبان طولانی و بی‌محتوا، نمی‌تواند مفهوم عمیق یک موضوع را به درستی منتقل کند؛ مانند شمشیری که در غلافش بی‌فایده است.

از طبع زبان دراز، معنی مطلب

شمشیر کشیده را غلافش پوچ است

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده