سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای بلبل خوش نغمه، مکان تو کجاست</p></div>
<div class="m2"><p>آتشکده ی آه و فغان تو کجاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند درین چمن سراغ تو کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>عنقا نه ای، آخر آشیان تو کجاست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

ای بلبل خوش نغمه مکان تو کجاست
آتشکده ی آه و فغان تو کجاست
تا چند درین چمن سراغ تو کنیم
عنقا نه ای آخر آشیان تو کجاست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دنبال بلبل خوش نغمه‌ای است و از او می‌پرسد مکانش کجاست. او به آتشکده‌ای از درد و آه اشاره می‌کند و از بلبل می‌خواهد که تا کی باید در چمن به دنبالش بگردند. در نهایت، شاعر به نوعی سوال می‌کند که بلبل، که به عنوان یک نماد عشق و زیبایی است، کجا می‌تواند سرانجام ساکن شود.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: ای بلبل خوش صدا، تو کجا هستی؟ کجاست جایگاه آتش و غم تو؟

ای بلبل خوش نغمه، مکان تو کجاست

آتشکده ی آه و فغان تو کجاست

هوش مصنوعی: چه مدت باید در این باغ به دنبال تو بگردیم؟ تو مانند پرنده‌ای نایابی، پس خانه‌ات کجاست؟

تا چند درین چمن سراغ تو کنیم

عنقا نه ای، آخر آشیان تو کجاست

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده