هوش مصنوعی: به خاطر زیاد شدن کارهای ناپسند، غماز یا خبرچین مانند مشک، به جهان آگاهی می‌دهد و در نهایت باعث می‌شود که همه چیز در نهایت به حالت خشکی و ناامیدی برود.

هوش مصنوعی: از خشکی درخت سرو، بر لب رود، به صورت پیچ و تاب، مانند شاخ آهو نمایان شده است.

هوش مصنوعی: هیچ تفاوتی میان گذر زمان در زندگی و سختی‌های آن با فاصله‌ای که بین استخوان و مغز بادام وجود دارد، نیست.

هوش مصنوعی: خضر، که نماد زندگی جاوید و بی‌مرگی است، هیچ نشانه‌ای از آب حیات ندارد و از مرگ خود آگاهی دارد، اما کناری از این موضوع نگران نیست.

هوش مصنوعی: اگرچه در هر گوشه‌ی دریا موج‌های زیادی وجود دارد که پرندگان و ماهی‌ها را به سمت خود می‌آورد،

هوش مصنوعی: اکنون او تنها به حبابی دل خوش کرده و وقتی به آن نگاه می‌کند، در واقع در حال دنبال کردن چیزی است که وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر کمبود آب، پرنده‌ای به شکل کبوتر نمی‌تواند پرواز کند و به صورت خشک و بی‌حال از چاه گرداب خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: به طور ناگهانی گروهی از تشنگان را ببین که به سمت آب می‌آیند، همچنان که گویی یوسف در چاه افتاده و انتظار کمک را دارد.

هوش مصنوعی: مردم در حال درخواست و اعتراض هستند و به جای روشن کردن آتش، از همسایگان خواسته‌اند که به آن‌ها آب بدهند.

هوش مصنوعی: هر دلی در عطش و longing به سر می‌برد که باعث می‌شود حتی آب‌های سرد و یخ‌زده هم به نظرش جذاب و قابل توجه بیایند.

هوش مصنوعی: به خاطر خشکی بیش از حد، تأثیر گلوی شخص را آب شمشیر نمی‌تواند مرطوب کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی که به شدت تشنه است، نمی‌تواند حتی یک لقمه ساده غذا را بخورد. در واقع، این احساس نیاز و تشنگی آن‌قدر قوی است که تمام توجه او را معطوف به رفع تشنگی کرده و از کارهای دیگرش بازمی‌دارد. تشنه بودن به قدری او را مشغول کرده که توجهی به چیزهای دیگر ندارد.

هوش مصنوعی: در پی آب، جانم خسته و بی‌رمق شده، مانند پیکانی که زنگ زده و بی‌استفاده است.

هوش مصنوعی: خضر که نماد زندگی و بقا است، از تشنگی در دشت غم به سادگی عبور می‌کند و در دل خود گوهری ارزشمند به مانند انگشتری دارد. این تصویر نشان‌دهنده‌ی قدرت تحمل در برابر سختی‌ها و داشتن امید و زیبایی در دل سختی‌هاست.

هوش مصنوعی: ابر نمی‌تواند پیش او بیاید و در دلش آرزوهای باطل داشته باشد، چرا که از شدت سختی و تنگی دریا، خشک شده است.

هوش مصنوعی: اگر روزی کاغذ ابری به نمایش درآید، مردم از آن نظاره‌گر باران خواهند بود.

هوش مصنوعی: برگ کاغذی به آسمان پرواز کرد و نامه‌ای را به ابر ارسال کرد، گویی که از زمین نمی‌آمد.

هوش مصنوعی: یک نخل به خاطر پیداکردن آب، به هر سمتی که می‌تواند تلاش می‌کند و ریشه‌اش را در زمین می‌کَند.

هوش مصنوعی: وقتی باغبانی لاله‌ها را می‌کارد، در دلش حسرتی دارد چون بیدستان‌ها به خاطر بی‌حاصلی از بین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: درختچه‌ای که از خشکی به زمین افتاده است، به خاطر بی‌برگی‌اش به حالتی چون حرف "الف" افتاده و هیچ حالتی ندارد.

هوش مصنوعی: درخت سرو در باغ بدون باران، احساس ناخوشایندی دارد و مانند یتیمی که مدت‌ها از محبت دور مانده، به سختی رشد می‌کند.

هوش مصنوعی: ثمره عمر من به اندازه میوه‌هایی نیست که از تاک به دست می‌آید؛ هیچ‌کدام به ارزش تریاک نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: شخصی به زیبایی یک گربه اشاره می‌کند که همچون گربه‌ای ناز و زیبا که در دامان بید بزرگ شده، خود را نشان می‌دهد. در این توصیف، به مقایسه‌ی او با موشی می‌پردازد که در گرد و غبار آسیا گم شده و نمی‌تواند درخششی همچون گربه داشته باشد. به طور کلی، به تفاوت میان زیبایی و گمنامی اشاره می‌شود.

هوش مصنوعی: دود به دنبال آبی حرکت کرد و به خود روغن مالید، مثل چشمی که به شکل بادام است.

هوش مصنوعی: بدلیل خشکی و کمبود آب، شادابی گل‌ها از بین رفته و هر میوه‌ای در دل خود غمی عمیق دارد.

هوش مصنوعی: چمن به تنهایی نمی‌تواند به بارش باران امیدوار باشد، زیرا دعا کردن گربه برای باران نتیجه‌ای به دنبال نخواهد داشت. به عبارتی، برخی کارها به تلاش و شرایط خاصی نیاز دارند و نمی‌توان به سادگی به آنها امیدوار بود.

هوش مصنوعی: در این خشکی، مرگ دجله و نیل باعث شده که خاک بر سر ابر بریزد، همان‌طور که فیل خاک را به اطراف پاشید.

هوش مصنوعی: مدتی است که زاهد به خاطر خشکی زمین، آب جو را گم کرده و به جای آن تیمم می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه در آب به شدت غرق شده، لذت‌بخش است، مانند زمانی که شخصی تشنه بمیرد و روز عید غدیر برسد.

هوش مصنوعی: به سمت چشمه‌سار، از دستان پرندگان، مانند آتش، آب در سنگ‌ها نمایان شد.

هوش مصنوعی: از ترس گروهی از کبک‌های کوهستانی، دریا به وسیله‌ی آب کوزه‌ای محدود و محصور شد.

هوش مصنوعی: به خاطر خشکی و کم آبی، دریا به سمت خود جذب می‌کند و گرداب تشکیل می‌شود، مانند حرکت آسیاب.

هوش مصنوعی: حباب جویبار مانند شیشه ساعتی پر از خاک، از دور آسمان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ماهی به خاطر خشکی، در گرداب پر از غبار و کثیفی مثل جارو بی‌آب، بی‌حال و درمانده شده است.

هوش مصنوعی: مرغابی در اطراف خود گروهی بزرگ از پرندگان داشت، به طوری که نه نشانه‌ای از دریا باقی مانده بود و نه موجی دیده می‌شد.

هوش مصنوعی: چطور یک کشاورز می‌تواند برای عزیزی که مانند گندم در خاک قرار دارد، سینه‌اش را شکاف دهد؟

هوش مصنوعی: زمین با تلاش و زحمت گاو، که مانند انبری سفت و محکم است، برای به دست آوردن حاصل گندم تحت فشار و سختی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از گندم دیده تا حسن، یعنی زیبایی و جذابیت، کسی فریب را خورده است، مانند داستان آدم که فریب فرشته را خورد.

هوش مصنوعی: از نظر مردم، نیازهای اساسی زندگی مثل آب و نان پنهان شده‌اند و در واقع، دنیا با کمبود این منابع مواجه است.

هوش مصنوعی: آب را به قدری ارزشمند کرده‌اند که مانند یک گوهر به فروش می‌رسد، در حالی که قیمت نان نیز در حال افزایش است. این نشان می‌دهد که مردم برای داشتن آب به شدت تلاش می‌کنند و ارزش آن را فراموش نکرده‌اند.

هوش مصنوعی: به دلیل بروز مشکلات و آسیب‌ها در زمین‌های زراعی مردم، موریانه‌ها در میان محصول‌ها به وفور دیده می‌شوند.

هوش مصنوعی: در آتش فتنه و آشفتگی، کشاورز پر از امیدی است که مانند سبزی خوشبو و دلپذیر، به خانه می‌رود.

هوش مصنوعی: بعضی افراد به خاطر آسیب و ظلمی که دیده‌اند، ارزش خود و دیگران را کم می‌کنند. در حالی که اگر به خود و هویتشان توجه کنند، می‌بینند که ارزششان بسیار بیشتر از آن است که به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: عاقبت سرنوشت بد و ناامید، به گونه‌ای است که همچون شپش‌هایی هستند که در انبار کنجد پیدا می‌شوند.

هوش مصنوعی: ملخ به خاطر حرص و طمعی که نسبت به مزرعه دارد، به آرامی و با احتیاط حرکت می‌کند، زیرا پای او در دامی گیر کرده است.

هوش مصنوعی: اسبان عرب بسیار سریع و تند هستند و هیچ‌کس اسب‌هایی را که پرواز می‌کنند، ندیده است.

هوش مصنوعی: چمن با تیغ‌هایش زنگ را با ناخن خود می‌خراشد و سپس با استفاده از این زنگ، ساز شانه‌ای بر روی تخته سنگی می‌سازد.

هوش مصنوعی: به چشم مور، نشانه‌ای از بی‌نوا بودن خرمن‌کوب‌ها دیده می‌شود که با لگد طعنه‌آمیز به پشت آن‌ها می‌زند. این توصیف نشان‌دهنده‌ی بی‌اعتنایی و بی‌احترامی به کسانی است که زحمت می‌کشند و تلاشی بی‌نتیجه دارند.

هوش مصنوعی: از گندم‌های زمانه، توشه‌ای گرانبها و زیبا مانند تاج شاهان می‌سازند، همچون خوشه‌ای که از دانه‌ها گرفته شده است.

هوش مصنوعی: جهان به قدری بی‌برکت و ویران شده است که حتی پرنده‌ای به خاطر یک دانه کباب به زحمت می‌افتد.

هوش مصنوعی: بلبل دیگر عاشقانه‌ای در خاطرش نمانده و به همین خاطر، تمام باغ گل‌هایش را به کمترین قیمت می‌فروشد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به تصویر کشیدن زیبایی و شور و شوق جانوران می‌پردازد. کبک و تیهو از جلوه‌ها و زیبایی‌های خود فاصله گرفته‌اند و در حال تماشای پرنده‌ای به نام قمری هستند که به خاطر شوق و محبتش به دانه، به سوی آن می‌رود.

هوش مصنوعی: چتر واقعی آن چیزی نیست که به نظر می‌رسد؛ افسوس که نخل به خاطر غم و اندوهی که دارد، همچون طاووس خود را تزیین کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که این علم و دانش در جهان برافراشته شد، مانند بادهای گرم و سوزان به سمت هندوستان حرکت کرد.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر کمبود و سختی، وضع هند را به هم ریخته است، مانند موهای سیاه و پریشان.

هوش مصنوعی: در این دوران سختی و کمبود، وقتی مسلمانان گجرات نانی می‌بینند، بار دیگر به یاد خدا و پیامبر صلوات می‌فرستند.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن وضعیتی است که در آن کمبود آب و تشنگی به وضوح احساس می‌شود. این شرایط به قدری سخت و غیرقابل تحمل است که به نظر می‌رسد حتی موجودات بزرگ و قوی مانند فیل‌ها نیز در مقابل آن تسلیم شده‌اند و در این میان، ناچار به تحمل وضعیت دشواری هستند. به طور کلی، مفهوم اصلی این بیت اشاره به بحران و مشکلات ناشی از کمبود منابع آبی دارد.

هوش مصنوعی: سیاهان به سوی دروازه می‌روند، و زیر پوستشان مانند خون مرده احساس سردی و بی‌حالی وجود دارد.

هوش مصنوعی: به جای تماشای آثار و نشانه‌های دیگران، بهتر است به ردپای خود و تلاش‌هایمان توجه کنیم. کسانی که در زندگی خود زحمت و تلاش کرده‌اند، باید درک کنند که آنچه به دست می‌آورند نتیجه‌ی سخت‌کوشی خودشان است.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت گریه و اندوهی که بر احوال مردم داشته، دیگر حتی یک مژه هم در چشمان گندم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: بتان ضعیف و بی‌نیاز از قدرت هستند، مانند نوازنده‌ای که بدون توانایی و خلاقیت، فقط حرکات خشک و بی‌معنا انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر درباره خوبان صحبت می‌شود، سخن از زیبایی و صفای چهره‌ای است که مانند گندم طلایی می‌درخشد و زندگی را سیراب می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کس میهمانی را در خانه‌اش ببیند، باید مانند فیل که با خرطومش نان را می‌خورد، از آستین خود پذیرایی کند.

هوش مصنوعی: آنان به گونه‌ای رفتار می‌کنند که هم در برابر دشمن و هم در برابر دوست، حالتشان به اندازه‌ای غیرعادی و تند است که گویی مزه‌ی نان ترش یا لیمو را می‌چشند.

هوش مصنوعی: به دلیل کمبود نمک و گرانی آن، مردم مجبور شدند از نمکدان‌های خود به عنوان ظرف سرمه استفاده کنند.

هوش مصنوعی: سلیمان بر سر سفره‌ای نشسته بود که در آن نمکدانی وجود داشت و این نمکدانی به اندازه‌ای تنگ بود که شبیه دل مورچه‌ای می‌نمود.

هوش مصنوعی: مردم به قدری از نمک بد استفاده کردند که دیگر نشانه آن بر روی زمین نمانده است و به نوعی گم شده است.

هوش مصنوعی: از کتاب مقدس، آیه‌ای درباره سوگند وجود دارد که به ما می‌آموزد که باید به نان و نمک خود وفادار باشیم. این به مفهوم اهمیت و ارزش روابط و وعده‌ها در زندگی روزمره اشاره دارد.

هوش مصنوعی: به علت ناتوانی، چشم به خوبی و بدی نمی‌بیند و مانند فردی که به لحاظ مالی به تنگنا افتاده است، احساس کمبود و تاریکی می‌کند.

هوش مصنوعی: سر از آرزوهای رنگارنگ و نعمت‌های مختلف دارد، همچون کیسه‌ای پر از ثروت سلیمان.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش و همت کسی که سفره را زیبا کرده بود، اکنون او مانند روزه‌دار، نان را به آرامی و پنهانی می‌خورد.

هوش مصنوعی: اگر کسی مثل خضر، که نماد بصیرت و دانش است، آبی را انتخاب کند، آن را در تاریکی می‌نوشد تا هیچ‌کس او را نبیند.

هوش مصنوعی: دل سلیمان به خاطر نبود کسی که دوستش دارد غمگین است، چون در میان جمعی از مورها احساس تنگی و ناراحتی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر چشمه‌های چشم خلیفه پرآب باشد، جای تعجب نیست که بغداد در حال ویرانی است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند با شکم سیر زندگی کند، مگر آنکه برای نان، ارزشی همانند آب و گوهر داشته باشد.

هوش مصنوعی: چه کسی تصور می‌کرد که این سختی پیش بیاید؟ آن همه راحتی و نرمی که قبلاً وجود داشت، کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: نباید سفره ای را دید که به خوبی ترتیب داده شده باشد، مگر اینکه در کنار آن، مطربی خوشخوان و بخشنده نیز حاضر باشد.

هوش مصنوعی: نان در تنور به شکلی خوشمزه و دلچسب پخته شده که گویی زیبایی و شکوه ماه در درون چاهی نهفته است.

هوش مصنوعی: افرادی که مهمان را با احترام و محبت پذیرایی می‌کنند و برایشان محیطی دلپذیر ایجاد می‌کنند، واقعاً عزیز و ارزشمند هستند.

هوش مصنوعی: حرف بیگانه مانند نمکی در گوش است که باعث فراموشی اهل دنیا می‌شود.

هوش مصنوعی: به سختی و تلخی بسیار، مانند دریا، رئیسی در حال جوش آوردن یک دیگ پر از آش شوره است.

هوش مصنوعی: یک سنگ از سقف این خانه افتاده و کاسه‌ی همسایه را شکسته است.

هوش مصنوعی: به خاطر تنهایی و دوری از جمع، مانند تار زلف زیبای معشوق، موی چینی به خود می‌پیچد.

هوش مصنوعی: سگان در دندان خود از سفره شاهان هیچ استخوانی جز دندان نمی‌یابند.

هوش مصنوعی: گربه‌ها از سفره امید چیزی جز باد و هوا نمی‌خورند، مانند گربه‌ای که از درخت بید آویزان شده است.

هوش مصنوعی: سفره چیزی ندارد تا به زبان بیاورد، مگر این که بگوید وقتی مهمان بیاید، باید بلند شوی و سفره را جمع کنی.

هوش مصنوعی: دل های مردم از هر سو به سمت بوی گوشت جذب می‌شود و خود را به قناره می‌رسانند.

هوش مصنوعی: قصاب که از کارش ناراضی است، هرگز نمی‌تواند به خوبی گوشت را آماده کند، زیرا باید ترازویی سنگین داشته باشد تا گوشت را اندازه‌گیری کند.

هوش مصنوعی: دنیا به شکل یک موش کوچک است که با صد جان مختلف، خود را می‌فروشد، اما در واقع فقط یک موش در کیسه وجود دارد و به فروش می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر جا که گربه‌ای از دور دیده شود، سگ با ترس و وحشت از آنجا دور می‌شود.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر خسارت و ناامیدی، به حالت نابسامانی درآمده و در این وضعیت، آتشی بر سر فرزندش می‌وسازد و او را در بدبختی و مشکلات رها کرده است.

هوش مصنوعی: از کسی که به ظاهر خوش‌پوش و با سلیقه است نپرس، زیرا که ظاهرش فریبنده است و اطلاعاتی که از او می‌گیری، ممکن است بسیار سطحی و بی‌اساس باشد. در واقع، آنچه که او ارائه می‌دهد، به اندازه‌ی یک پستان مادر، جزئی و ناکافی است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیتی اشاره دارد که بر اثر کمبود و قحطی، کیفیت و ارزش چیزها تغییر کرده است. به طوری که از آنجایی که قضاوت و ارزیابی نادرست شده، بار سنگین خود را به سبک و بی‌دقتی به دوش دیگران می‌اندازد، مانند اینکه سنگی را از دور پرتاب کنند. این تصویر، نشان‌دهنده‌ی بی‌ثباتی و ناپایداری در اوضاع زندگی و نتیجه‌گیری‌های نادرست است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی انسان غذا می‌خورد و شکمش پر می‌شود، دیگر نمی‌تواند چیزی بخورد و احساس گرسنگی و نیاز به غذا نخواهد داشت. در واقع، وقتی شکم سیر است، دست انسان در خوردن محدود خواهد شد و نمی‌تواند بیش از اندازه غذا بخورد.

هوش مصنوعی: فریاد سلیمان از شدت قحطی و نیاز، شبیه به کیسه‌ای پر از باد به نظر می‌رسد که هیچ محتوایی ندارد. این بیان نشان‌دهنده احساس عدم رضایت و کمبود است.

هوش مصنوعی: رستم بی‌دلیل در فکر چالش‌های سخت نیست، چون در نهایت هر کسی که بتواند نانی به دست آورد، خود را پهلوان می‌داند.

هوش مصنوعی: چون گدایان، بهلول با کاسه‌ای در دست به دنبال آش آمده است تا از خلیفه درخواست کند.

هوش مصنوعی: جز نرگس کسی را نمی‌بینم که سر بلندی و افتخاری داشته باشد و صاحب نعمت‌های زندگی مثل نان و پیاز باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که روغن تمام شد، دیگر مغز کنجدی در کار نیست و آرد سنجد هم در کیسه باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: رود بهار، با گل‌هایش، برای بلبل در باغ می‌رقصید و دلنشینی به وجود می‌آورد که مانند مستان مست و شاداب می‌شود.

هوش مصنوعی: باغبان به قمری درخت می‌دهد تا آن را در جایی قرار دهد که بتواند تخم‌هایش را برای جوجه‌کُک بگذارد.

هوش مصنوعی: در زمان قحطی و کمبود، حتی چیزی مثل آهن هم می‌تواند خاصیتی شبیه به حلوای سوهان پیدا کند. به عبارتی دیگر، در شرایط سخت و نیاز، هر چیزی ارزش و کارایی خاص خود را پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دل پر از شوق و شادی شود، مانند این است که سرشتی شیرین و خوشمزه دارد، مثل کله قند که نماد شیرینی و دلپذیری است.

هوش مصنوعی: در هر خانه به خاطر ضعف و ناتوانی، زن به ناچار فریاد می‌زند و مشکلات را با سر شوهرش در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: هر مادر به خاطر فرزندی که ناگزیر باید او را در موقع دشواری قربانی کند، به شدت دچار اندوه و ناراحتی می‌شود؛ زیرا فرزندش به مانند ماری، جان او را می‌گیرد و به او آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: فقر و قحطی باعث شده است که زیبایی گل‌ها از بین برود و حتی خارها نیز نشانه‌ای از مرگ و نابودی به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: به خاطر جلوگیری از بدی‌ها و ناپاکی‌ها، انسان‌ها مانند گرگ‌هایی عمل می‌کنند که یوسف را در دست دارند و به او آسیب می‌زنند.

هوش مصنوعی: دستی چنان قوی و بی‌رحم به کار افتاد که حتی مرگ نیز نتوانست از شدت آن خود را نجات دهد و شکاف‌هایی در چهره‌ی مرگ ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، با وجود تمام سختی‌ها و موانع، هیچ‌کس نمی‌تواند جان خود را نجات دهد.

هوش مصنوعی: خضر که از مرگ باخبر شد، بر دوش خود کفن انداخت و به دور می‌گردد.

هوش مصنوعی: شکوفه‌های زیبای باغ نزدیک است که به دلیل تلخی مرگ سیاهان از آنجا رخت بربندند و دیگر دیده نشوند.

هوش مصنوعی: مرگ، سر بسیاری را به باد فنا سپرده و هر طوفانی می‌تواند به راحتی آنها را در هم بکوبد.

هوش مصنوعی: در بازار و خانه، نابسامانی و آلودگی بسیار است و برخی از مردم زمانه مانند مگس‌هایی هستند که به خوشی و دنیاپرستی مشغولند.

هوش مصنوعی: رودخانه از همه جا بوی ناخوشایندی به مشام می‌رسد، به طوری که انسان را از دور هم می‌تواند آزار دهد. این بو به قدری قوی است که مشابه آستین فیل حس می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی در برابر مشکلات و دشواری‌ها و یا در زمان مرگ و رفتن به عالم دیگر، بی‌توجهی نشان دهد و از آن بگذرد، هیچ چیز جز آرامش و صبوری نمی‌تواند به او کمک کند. در واقع، در این لحظه‌ها، چیزی جز ترس و نگرانی به چشم نمی‌آید و باید با چشم‌پوشی بر مسایل مادی و ظاهری روی به آرامش و درک دنیای معنوی آورد.

هوش مصنوعی: در هر جایی که زندگی وجود دارد، غم و اندوهی که بر اثر مرگ ایجاد می‌شود، آشکار می‌شود. کار مرگ و‌ زندگی مانند حرفه یک نقاش است، که به وضوح و با دقت نمایش داده می‌شود.

هوش مصنوعی: او به قدری از موفقیت و پیشرفت کار خود مغرور است که انگار مانند گورکن بهرام گور به مقام و جایگاهی رسیده است.

هوش مصنوعی: چنان که بر پیشانی غسال خط و اثر است، به نظر می‌رسد که او همانند پادشاه چین می‌باشد.

هوش مصنوعی: از عشق و زیبایی محبوب خود، کسی چه می‌تواند بگوید؟ ای کاش او بمیرد تا آن محبوب، او را با چشمه محبت و عشق خود شستشو دهد!

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه سرهای زیادی به زمین افتاده، آسمان و زمین حالت خاصی پیدا کرده‌اند و شرایط دشواری بر سر راه مردم وجود دارد.

هوش مصنوعی: نباید به دنبال فردی بود که به خاطر کینه‌توزی از دیگران، زیر بار سنگین مشکلات و رنج‌ها نرود.

هوش مصنوعی: در این سرزمین به گونه‌ای جو وحشت حاکم است که در هر قدم، به اندازه‌ی صد نفر احساس ناامنی و اضطراب وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که از سرنوشت خود ناامیدیم، به اینجا در هندستان آمدیم.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، همه ما به خاطر کمبودها و نداشتن امکانات، تحت فشار و سختی قرار داریم و وضعیت ما به خاطر نایاب بودن کالاها و محصولات، دشوار شده است.

هوش مصنوعی: از دلگیری و اندوه ما، حسرتی برای کسانی که خوشبختی دارند، به وجود آمد. این حسرت باعث شد که شب غریب و دلتنگی ما بیشتر شود.

هوش مصنوعی: هر کسی که از خو و طبیعت روشنی برخوردار باشد، با زمانه و شرایط خود کینه‌ای دارد، به‌ویژه نسبت به من.

هوش مصنوعی: من آن فردی هستم که در حالتی آشفته و گیج بسر می‌برم و احساساتم مانند آتش در درونم شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که گلِ جوانم چطور باید شکوفا شود؛ به همان اندازه که زخم برمی‌دارد، از خنده‌ام هم خون می‌چکد.

هوش مصنوعی: من مانند بادام از زخم‌های زمان درد می‌کشم، دلم پر از احساسات است اما مانند مغز بادام خالی و سرد.

هوش مصنوعی: از زخم‌های تیغ نشانه‌هایی دارم که مانند آثار بنای آجری بر تنم باقی مانده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر دستی به غنچه بزنم و از دور خارها مانند نیش زنبور به آن آسیب برسانند.

هوش مصنوعی: شاخ گل بر سینه‌ام نقش دارد و مانند تیری به من زخم می‌زند، گویی آینه‌ای از شمشیر به رویم است.

هوش مصنوعی: از سردرگمی من، همچون جوهری که در آیینه نمایان است، نشان می‌دهد که زنجیر و اسارت سکندر چگونه است.

هوش مصنوعی: جز ایجاد آشوب، چیزی نمی‌داند شب که گیسوی من در خون غوطه‌ور شده است.

هوش مصنوعی: از غم راحت و آرام شده‌ام و دیگر هیچ ناراحتی‌ای بر موهایش گره نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: من مانند ابر نمی‌چرخم و از قطره سیراب نمی‌شوم؛ چرا که کار من مانند گردابی است که می‌کشد و گم می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من کجا و می‌کده کجا؟ هر چند که می‌نوشم، اما این باده باعث تسکین روح من نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر کوتاهی و فقر، دیگر جایی برای استراحت و پناه ندارم و در سایه دیواری نیستم که به آن تکیه کنم.

هوش مصنوعی: این باغ برای من مانند زندانی است که آواز بلبلان با زنجیر محدود شده است. آرزوی آزادی و شادی در اینجا وجود ندارد و همه چیز غم‌انگیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: نفس من به خاطر تنگی دایم در سینه‌ام گرفتار و درهم پیچیده است، مانند موی زنگی که گره‌خورده و درهم رفته است.

هوش مصنوعی: یعنی در جایی که شانس و قسمت من راهنما و سرپرست است، گرد یتیمی و تنهایی مانند آب و مروارید به چشم می‌زند.

هوش مصنوعی: تقدیر به شعر من می‌خندد و این باعث می‌شود که من بر کاغذ تکیه کنم، مانند یک تصویر.

هوش مصنوعی: سخن، حال و هوای دل را افزون نمی‌کند و تا زمانی که گلابی در دسترس نیست، گل کاغذی نمی‌تواند آن را جایگزین کند.

هوش مصنوعی: اگر دشمنم با من درگیر شود، جز این که خود را در برابر او پایین بیاورم، نتیجه‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: یک گاو با یک گوساله‌ی بی‌پروا درگیر شد و او را به خاطر دشمنی‌اش به زمین انداخت.

هوش مصنوعی: گاو بیچاره از کار سختی که انجام داده خجالت زده شد و به خاطر خستگی دیگر نتوانست ادامه دهد و تسلیم شد.

هوش مصنوعی: آه و ناله‌ای که به خاطر دوری و دیدگاه‌های متفاوت به وجود آمده، از زلف و معنا پنهان نمانده است.

هوش مصنوعی: سخن و کلمات او نشان دهنده حال اوست و واقعاً نشان از پریشانی و اندوه عمیق او دارد.

هوش مصنوعی: آسان نیست که در بحث‌های عارفانه شرکت کرد، و نمی‌توان از درخواست‌ها و نیازهای زمان فرار کرد.

هوش مصنوعی: یکی گفت: "شخصی با روحیه درویشی و آزادمنشی، به من گفت که چرا با ناتوانی خود، مرا به زمین انداختی و تحت فشار قرار دادی."

هوش مصنوعی: از ناتوانی من، بدنم مثل چوب خشک شده و هیچ آبی ندارد. ولی مردی عارف در پاسخ گفت: نگران نباش، هیچ مشکلی نیست.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر فشار و تنگ‌نظری تو شلوغ و آشفته شده است. پس تو نیز باید خودت را کوچک‌تر کنی و مانند حالتی که در فکر مصرف مواد مخدر هستی، دقت بیشتری به کار ببری.

هوش مصنوعی: ضرر برای اهل معرفت، در واقع سودی است، و در پایان، نتیجه‌ی کار نیکو خواهد بود.