هوش مصنوعی: ای دوست! ای سرور! ای خداوند! تو که خلق و آفرینش به زیبایی چهره‌ات است.

هوش مصنوعی: شخصیت تو مانند یک باغ است که در آن مانند خورشید، گل‌های زیبایی به طور طبیعی و بدون زحمت رشد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است نسیم از وجود تو عطر و بویی به باغ آورده باشد، که این گل اینقدر معطر است؟

هوش مصنوعی: یک مجلسی که عمق افکار و احساسات تو را نمایان می‌کند، همچون نوری در شب است که به‌گونه‌ای مبهم و غبارآلود مانند دود تنباکو جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: در زمستان، وقتی سرما به اوج می‌رسد، تمام دنیا تحت تأثیر این سرما قرار می‌گیرد و همچون شمشیری تند و برنده، احساسات را تحت فشار می‌گذارد.

هوش مصنوعی: نسیم به چمن خبر آب را رساند و از این موضوع، آب در درون خود به حالت نگرانی و اضطراب افتاد.

هوش مصنوعی: سرو از ترس می‌لرزد مانند بیدی که غنچه‌ای به خود گرفته و از فکر دور شده است.

هوش مصنوعی: جمال و زیبایی به گونه‌ای است که مانند پوستینی تنگ و چسبناک به خود پیچیده شده و موهای دوست را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که قدرت و معجزه‌ای مانند ید بیضای حضرت موسی در این زمان و شرایط، نمی‌تواند کارساز باشد و بهتر است به دنبال راه‌های عملی و عادی‌تر مثل استفاده از ظروف و ابزارهای موجود برویم. به عبارت دیگر، در این فصل و شرایط، به جای اتکا به معجزات، باید به ابزارها و امکانات موجود توجه کرد.

هوش مصنوعی: لباسی به دستم رسید که حاصل درد و رنج بسیار بود، حاصل تلاش و زحمت‌های بی‌شمار.

هوش مصنوعی: من محبت را بر دوش خود حمل کرده‌ام، اما او در میان دشمنان و دوستان قرار دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که هیچ چیز نمی‌تواند احساس گرما و comfort را در من ایجاد کند، چون لباس محافظ من (پوستین) بدون شخصیت و روح است. احساس می‌شود که همه چیز سرد و بی‌احساس است و هیچ چیز نمی‌تواند به من آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در باغ تو گل‌های زیبا وجود دارند و عطر گل‌ها در فضا پراکنده است، نیاز نیست نگران پاییز و از دست رفتن زیبایی‌ها باشی.