سلیم تهرانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۳۹ - هجو کاتب

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کاتبی دارم که چون بر دست گیرد خامه را</p></div>
<div class="m2"><p>هر سخن را دخل بیجایی کند موی دماغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>افکند هر مصرعی را عضوی از اعضا ز سهو</p></div>
<div class="m2"><p>می کند هر حرف را از نقطه ی بیهوده داغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>دست خود هرگه به سوی خامه برد، از بیم او</p></div>
<div class="m2"><p>لفظ از معنی گریزان گشت چون دود از چراغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>حرف در بند غم از آسیب او چون پای باز</p></div>
<div class="m2"><p>نقطه در گرداب خون از دست او چون چشم زاغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>دارد از خط شکسته، انتعاشی طبع او</p></div>
<div class="m2"><p>زشت تر باشد، شکسته چون شود پای کلاغ</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰ - در نرسیدن صله

کاتبی دارم که چون بر دست گیرد خامه را
هر سخن را دخل بیجایی کند موی دماغ
افکند هر مصرعی را عضوی از اعضا ز سهو
می کند هر حرف را از نقطه ی بیهوده داغ
دست خود هرگه به سوی خامه برد از بیم او
لفظ از معنی گریزان گشت چون دود از چراغ
حرف در بند غم از آسیب او چون پای باز
نقطه در گرداب خون از دست او چون چشم زاغ
دارد از خط شکسته انتعاشی طبع او
زشت تر باشد شکسته چون شود پای کلاغ

شمارهٔ ۳۸ - هست کارم به مجلسی که درو

شمارهٔ ۳۹ - هجو کاتب

کاتبی دارم که چون بر دست گیرد خامه را

هر سخن را دخل بیجایی کند موی دماغ

افکند هر مصرعی را عضوی از اعضا ز سهو

می کند هر حرف را از نقطه ی بیهوده داغ

دست خود هرگه به سوی خامه برد، از بیم او

لفظ از معنی گریزان گشت چون دود از چراغ

حرف در بند غم از آسیب او چون پای باز

نقطه در گرداب خون از دست او چون چشم زاغ

دارد از خط شکسته، انتعاشی طبع او

زشت تر باشد، شکسته چون شود پای کلاغ

شمارهٔ ۳۹ - هجو کاتب

اطلاعات