هوش مصنوعی: من نویسنده‌ای دارم که هر وقت قلم را به دست می‌گیرد، به هر کلمه‌ای ناپسند و نامربوطی می‌زند که برایم بسیار آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: هر خط شعری از اعضای بدن مانند یک قسمت از بدن قرار می‌گیرد و به اشتباه هر حرف را از نقطه‌ی بیهوده می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: هر بار که دستش به سمت قلم رفت، از ترس او کلمات از معنا فرار کردند مثل دود از چراغ.

هوش مصنوعی: این بیت از شاعر به اشاره به ناراحتی و آسیب‌هایی است که فرد از دیگران متحمل می‌شود. در ابتدا می‌گوید که سخن گفتن درباره غم و درد ناشی از این آسیب‌ها مانند این است که پایش در یک گرداب خونی گیر کرده و رهایی ندارد. همچنین، به چشم زاغ اشاره می‌کند که نماد بدبینی و مشاهده تلخی‌هاست، به این معنا که هر چه بیشتر به این مسائل فکر کند، بیشتر در باتلاق اندوه غرق می‌شود. این فضای شعری به احساس ناامیدی و دامنه مشکلاتی که از تعامل با دیگران می‌آید، پرداخته است.

هوش مصنوعی: اگر خطی شکسته باشد، باعث می‌شود که روح و طبع او هم ناخوشایند و زشت‌تر از قبل به نظر برسد، همچنان که شکسته بودن پای کلاغ به او آسیب می‌زند.