هوش مصنوعی: من از وسط بیرون آمده‌ام، ولی یارم در کناره است. چرا حجاب عشق بین ما قرار گرفته؟ سایه‌ای از عشق بیاور تا ما را نزدیک‌تر کند.

هوش مصنوعی: به خاطر غرورم، فکر نمی‌کردم که این‌گونه یک سوار می‌تواند مرا شکست دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌های زیادی که به خاطر تو ریختم، این درد و غم مانند ابرهایی از دامن کوه، بر من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: دوستان، چه فایده‌ای دارد که چوب گل را داشته باشیم وقتی که احساس دیوانگی و شور و شوق من در این بهار بیشتر از هر بهار دیگری است؟

هوش مصنوعی: دل به قدری پر از احساسات و افکار است که به نظر می‌رسد همچون یک شیشهٔ شکسته در کنار من قرار دارد.

هوش مصنوعی: من از اینکه در دنیای پر از شادی و مستی شناخته می‌شوم خوشحالم، هرچند که مردم مرا به عنوان بنده‌ای بی‌هوش خطاب می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که بروم، دیگر بر نخواهم گشت. آفتاب نیم روزی، فریاد می‌زند که من خوب، روزگارم را نشناخته‌ام.

هوش مصنوعی: من غم خودم را نمی‌خورم چون غم تو را دارم، ای دوست. امیدوارم که تو همیشه سالم باشی، برای خودم چه کار دارم؟

هوش مصنوعی: من خودم را به تو سپرده‌ام، حالا بعد از مرگم، تو هم مرا به خاک راهی که خودت می‌گذری بسپار.

هوش مصنوعی: اگرچه من از نظر وجودی به اندازه خاک بی‌ارزش هستم، ولی خواهش می‌کنم اندکی از ارزشم را برای به باد دادن دشمنانم حفظ کن.

هوش مصنوعی: در زمانه‌ای که همه از راهیابی به حقیقت و سادگی دور شده‌اند، فقط من هستم که هنوز در این مسیر باقی مانده‌ام. این دنیا به یادگار من مانند پرنده‌ای افسانه‌ای است.