هوش مصنوعی: من آن‌قدر خود را با امواج این دریا زدم که دیگر جایی بر بدنم باقی نمانده است که نشانه‌ای از زخم یا ناخن باشد. هر جا که زدم، آثار آن در من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در جایی که شلوغ و پرجنب و جوش بود، به خاطر محدودیت و فشردگی احساسات من، مانند ابر بهاری، خیمه‌ای در دل دشت برپا کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که از ناتوانی و ضعف خود صحبت کردم، انتظار داشتم که دنیا به من نیکی کند، اما این‌گونه نشد. در عوض، من به دنبال بی‌نیازی و خودکفایی رفتم.

هوش مصنوعی: به خودم آرامش بخشیدم و به زندگی ساده درویشی روی آوردم. امتحان کردم که چقدر به دردسرها و چالش‌ها می‌توانم تحمل کنم و متوجه شدم که می‌توانم بر سختی‌ها فائق آیم.

هوش مصنوعی: پشت پای من از کف پایم بیشتر زخم دارد؛ چون در مسیر عشق، به خاطر نرمی و بی‌توجهی، بارها و بارها از راه رفتم و دنبال عشق گشتم.

هوش مصنوعی: من مانند قطره‌ای بی‌چیز و بی‌حرکت هستم، در حالی که سالم و بی‌آزارم. اما همانند سیلی که کاروانی را به حرکت در می‌آورد، بارها و بارها توانسته‌ام در دریا تأثیر بگذارم.