هوش مصنوعی: من عاشق هستم و از شدت ناله‌هایم نمی‌توانم لحظه‌ای آرامش بیابم. اگر از ناله‌ام جلوگیری کنند، باز هم با گریه و فریاد به در می‌زنم.

هوش مصنوعی: در مسیر دوستی، با درد و رنج زیادی روبرو هستم و هر چند که زخم‌های زیادی خورده‌ام، اما در دستانم گلی نیست که بتوانم به سمت دشمنانم پرتاب کنم.

هوش مصنوعی: من نشان درد و زخم خود را به همه نشان می‌دهم و با همین زخم‌ها، گل سرخی را به آستینم زینت می‌زنم. همچنین با آتش احساساتم، دامن را به آتشی داغ می‌زنم.

هوش مصنوعی: باغبان باید بفهمد که من چگونه از باغش رفته‌ام و در این حال، نشانه‌هایی از درد و زخم‌های خود را بر درب گلشن باقی می‌گذارم.

هوش مصنوعی: جوهر روح مانند شراب کهنه است که با گذشت زمان خالص و درخشان باقی می‌ماند. برای اینکه این آیینه همیشه صاف و پاک بماند، آن را با روغن می‌زنم تا زنگ نزند.

هوش مصنوعی: افراد بدشانس می‌توانند با نگاهی مهربان و دل‌سوز، آرامش بخشی را تجربه کنند، همچنان که آب زلال مانند آینه، بر خاکستر آتشگاه می‌افتد.