هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، به تماشای گلستان علاقه نشان می‌دهیم و مانند غنچه‌ای که از لبه لباس خود بیرون می‌آید، سرمان را بیرون می‌آوریم.

هوش مصنوعی: وضعیت ما در این دنیا مانند گل است که از خواب‌های پریشان تعبیر می‌سازد و این وضعیت نشانه‌ای از تجربه و عبرت‌های مختلفی است که در زندگی به دست آوردیم.

هوش مصنوعی: در هنگام مرگ، کسی که در کنار ماست با رسیدن آن لحظه، به وداع ما می‌پردازد و ما نیز مانند شمعی که پیش از صبح خاموش می‌شود، با خوشرویی و لبخند او را وداع می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر بی‌احساسی و بی‌خیالی افرادی که در این گلستان زندگی می‌کنند، زخم‌های دل خود را همچون غنچه‌ای پنهان می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگرچه شاید ما را ناتوان و ضعیف می‌بینی، اما از ما غافل نباش. ما مانند قطره‌های اشکی هستیم که در اسارت به سر می‌برند، اما می‌توانیم طوفانی به پا کنیم.

هوش مصنوعی: هر کس به ما کینه و دشمنی ورزد، آماده نابودی است. دشمنان خود را برای مبارزه آماده می‌کنند، زیرا ما در زمان لازم، سلاح خود را به کار می‌گیریم.

هوش مصنوعی: در دل آزاری، حریفان بدتر از یکدیگر هستند، وقتی که کار به غنچه‌ها می‌رسد، به یاد تیر و کمان می‌افتیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر عشق، بر درد و رنج خود چنان بی‌تاب شده‌ایم که اگر داغی در دست داشته باشیم، آن را به مانند نمکدان قرار می‌دهیم. یعنی تحمل می‌کنیم و از آن استفاده نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: ذوق و شوق سفر به خراسان دیگر به یاد ما نیست و در سرزمین هند، فقط از باغ زاغ‌ها بازدید می‌کنیم.

هوش مصنوعی: دوستان در باغ گل، گل‌ها را می‌چینند، اما ما که دل‌مان پاره‌پاره است به جای گل، قطعات دل‌مان را در دامن می‌گذاریم.