سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را</p></div>
<div class="m2"><p>همچون کمان حلقه، یکی کن دو خانه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>معشوق، پاسبانی ما عاشقان کند</p></div>
<div class="m2"><p>بلبل ز غنچه قفل زند آشیانه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>در سینه هرچه بود، سپردم به دست عشق</p></div>
<div class="m2"><p>آری همین علاج بود دزد خانه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>سرسبزی از جهان چه تمنا کنی که هست</p></div>
<div class="m2"><p>دندان مور ریشه درین خاک دانه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>دست تهی دلالت دیوانگی کند</p></div>
<div class="m2"><p>بهتر ز ما ندیده کسی فال شانه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>ما را چه جای شکوه، که شب پاسبان سلیم</p></div>
<div class="m2"><p>زنجیر می کند در زنجیرخانه را</p></div></div>

شمارهٔ ۹

تا چند دیر و کعبه مخوان این فسانه را
همچون کمان حلقه یکی کن دو خانه را
معشوق پاسبانی ما عاشقان کند
بلبل ز غنچه قفل زند آشیانه را
در سینه هرچه بود سپردم به دست عشق
آری همین علاج بود دزد خانه را
سرسبزی از جهان چه تمنا کنی که هست
دندان مور ریشه درین خاک دانه را
دست تهی دلالت دیوانگی کند
بهتر ز ما ندیده کسی فال شانه را
ما را چه جای شکوه که شب پاسبان سلیم
زنجیر می کند در زنجیرخانه را

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را

همچون کمان حلقه، یکی کن دو خانه را

معشوق، پاسبانی ما عاشقان کند

بلبل ز غنچه قفل زند آشیانه را

در سینه هرچه بود، سپردم به دست عشق

آری همین علاج بود دزد خانه را

سرسبزی از جهان چه تمنا کنی که هست

دندان مور ریشه درین خاک دانه را

دست تهی دلالت دیوانگی کند

بهتر ز ما ندیده کسی فال شانه را

ما را چه جای شکوه، که شب پاسبان سلیم

زنجیر می کند در زنجیرخانه را

شمارهٔ ۸

اطلاعات