هوش مصنوعی: به خاطر عشقت گاه به دنباله‌ی گل می‌افتم، مانند نسیمی که به آرامی حرکت می‌کند، و گاه بر روی دست و پای دختران زیبا می‌افتم، مانند حنا که بر روی پوست می‌نشیند.

هوش مصنوعی: شوقی تازه مرا به راهی جدید می‌کشاند، به‌طوری که از خوشحالی در هر قدمی که برمی‌دارم، مثل رد پایم به زمین می‌افتم.

هوش مصنوعی: در این حالتی که من ضعیف و ناتوان شده‌ام، نیاز دارم که عشق و شوق به من کمک کند. اما چون دسترسی به آن حالت شاداب و سرزنده ندارم، به عصای خود تکیه می‌کنم و بر زمین می‌افتم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا جز درافتادن، کار دیگری ندارم. اگر از خاک برخیزم و به جایی بروم، نمی‌دانم کجا باید بیفتم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد مانند سایه‌ای در کنار راه و در خاک بیفتم، چه کمبودی در مقام و ارزش من وجود خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: من هرگز نتوانستم به هدفی که می‌خواستم برسم و به زمین ناامیدی افتادم، چرا که مثل تیرِ خطا به هدفم نرسیدم.

هوش مصنوعی: از تقدیر خود ناراحت نیستم، زیرا می‌دانم که مانند دانه‌ای هستم که اگر از چنگ مورچه آزاد شوم، در آسیا (آسیاب) می‌افتam.

هوش مصنوعی: هرچند که بخت بدی دارم و زندگی‌ام پر از غم است، اما باز هم مانند خدایی زیبا، در هر جایی که قرار بگیرم، جلوه‌گر و دل‌نشین خواهم بود.

هوش مصنوعی: من از بس به زندگی ساده و بی‌غل و غش درویشی خو گرفته‌ام، پس از مرگ هم مانند آتش زنده خواهم شد، حتی اگر در یک بوریا بیفتم.