هوش مصنوعی: از میکده لازم بود که شکرگزاری کنم برای شعفی که به من داد و مرا به شناخت خداوندنزدیک‌تر کرد.

هوش مصنوعی: مانند اینکه سایه‌ی ابر در بهار از تابش خورشید پریشان و متزلزل می‌شود، حواس من هم تحت تأثیر زیبایی تو به هم ریخته شده است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است از تو، ای دل‌باخته، به خاطر بی‌اعتنایی‌ات هزار بار درخواست کمک کنم که این درخواست‌ها به هدر رفته‌اند؟

هوش مصنوعی: من به گل و لاله دست نمی‌زنم، گویی که باغبان برای نگه‌داری از من چمن را به باغ آورده است.

هوش مصنوعی: من به نظرات و قضاوت‌های زمانه اهمیتی نمی‌دهم، ولی اگر کسی مرا نشناسد، تو مرا به خوبی می‌شناسی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و دوستی زیادم با شراب، وقتی دل از غم و اندوه رها می‌شود، صدای کوبیده شدن طاس (ظرف شراب) را می‌شنوم که مانند صدای زیبای ماهی است که تاریکی را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: من به چشمان پاک تو افتخار می‌کنم، چرا که هر لحظه بلبل به گرد گل‌ها می‌چرخد و به خاطر من از تو درخواست می‌کند!

هوش مصنوعی: می‌خواهم به سوی چمن به طور طبیعی و بدون هیچ زحمتی بروم، به طوری که صدای نغمه‌خوان پرنده باغبان را به فکر وادارد تا من را با او مقایسه کند.

هوش مصنوعی: به خاطر امیدی که دارم و برای دستیابی به آرزوهای خود، به شدت نگران و مضطرب هستم، مانند خوشه‌ای که در باد می‌لرزد و از حرکت آب نشان می‌دهد که داس (نماد برداشت) به سراغ من آمده است.

هوش مصنوعی: آیا به خاطر گل‌ها و زیبایی‌های چمن، از خانه بیرون بروم؟ در حالی که خارهایی بر پا (دلم) است که مرا نگران و دل‌زده کرده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر زخم‌هایی که به من وارد شده، مانند یوسف که در چاه افتاد، از تاریکی و سختی‌ها به شدت می‌ترسم، مانند ماری که از ریسمان می‌ترسد.

هوش مصنوعی: زیاد به خاطر عشق و رسوایی لباس‌هایم را دریدم، اکنون مانند پرچم، لباس من از تنم جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم پیوند خود را با تو حفظ کنم؟ حالا که تمام حواسم به هم ریخته و درهم است.

هوش مصنوعی: من مثل مسیحا با آرامش به سمت آسمان می‌روم، چه چیزی در این دنیای بی‌پایه و اساس برای من باقی مانده است؟