هوش مصنوعی: در کوچه‌های تو شب، زمین بستر ما شده بود. مانند شهیدان، سر ما بر روی خاک بود و بالشی نداشتیم.

هوش مصنوعی: در جایی که تو را می‌بینم، ما همچون آتش سوخته‌ایم. سرمه‌ای که در چشم داریم، مانند خاکستر ما در آینه است.

هوش مصنوعی: ما برای پیشرفت به جز از طریق کاهش و پایین آمدن نمی‌توانیم اقدام کنیم. درست مانند اینکه خاک باید دانه‌ای را زیر و رو کند تا ستاره‌ای رشد کند.

هوش مصنوعی: آنچه در این داستان گفته می‌شود، مانند زینتی است که بر روی جام‌ها قرار می‌گیرد. جام جمشید، که نشانه‌ای از قدرت و عظمت است، به اندازه‌ی ساغر ما ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: از احساس خوشی و شادی آرامش ندارد، مانند گدایانی که تنها یک نفس می‌کشند، ما نیز همچون کشتی هستیم که بی‌لنگر در دریا سرگردانیم.

هوش مصنوعی: همچون آینه‌ای که بر دیوار است، در این مکان قدیمی و ویران، جوهر وجود ما به مانند ریشه‌ای از سبزه و زنگار است.

هوش مصنوعی: برای شناختن نقص‌ها و استعدادهای خود، سلیم مانند طاووس شد. آیینه ما نیز به ما نشان می‌دهد که هر یک از پرهای ما چه ویژگی‌هایی دارند.