هوش مصنوعی: کی می‌توانم در دل آرامش آشیان خود را جای دهم، وقتی که از قفس بیرون نمی‌توانم فریاد و ناله‌های خود را داشته باشم؟

هوش مصنوعی: شما مثل مجنون ناتوان هستید و نمی‌دانید که عشق از کجا به سراغتان آمده است؛ مگر اینکه در صحرا مانند یک دیوانه جان خود را گم کرده باشید؟!

هوش مصنوعی: در باغ دوستی، نهایتاً مانند فاخته، در بالای درختی، خانه و زندگی‌ام را قرار دادم.

هوش مصنوعی: با یادآوری نام آن لب‌های زیبا، زندگی‌ام سپری شد. از شوق و لذتی که از آن می‌گیرم، مانند غنچه‌ای هستم که دور دهان خود را زیبایی می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: ای هما، بهتر است که مانند من به داشته‌های خود راضی باشی، چون در نهایت به چه چیزی بیشتر از جسم خودت نیاز داری؟

هوش مصنوعی: من دیگر به آب و نان نیازی ندارم، زیرا از روزگار تنها با آرامش و سکوت عبور می‌کنم و همچون ساغری که پر از نوشیدنی است، دهان خود را بسته‌ام.