هوش مصنوعی: هر کس که در مسیر خود قدم بگذارد، نیازی به مقصد و منزل ندارد. در این دریا، کسی که با آن آشنا شود، دیگر به ساحل و امن‌گاه نیاز ندارد.

هوش مصنوعی: من به شدت در حال نزار و رنج هستم، مثل پرنده‌ای که به تله افتاده، در خاک و خون غوطه‌ورم. اما می‌دانم که بعد از مرگم دیگر به آرامش می‌رسم و نیازی به نگرانی از طرف قاتل ندارم.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، رضایت و خوشنودی تو فقط به دست دیگری نیست. من خیلی تو را می‌خواهم، اما دل و احساس خودم نمی‌پذیرد.

هوش مصنوعی: شگفتا از انسان‌های با اراده که بخشش بزرگوارانه‌ ما به دو جهان را بدون درخواست و توقع از دیگران انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق و علاقه‌ی واقعی نیازی به محدودیت و ماندن در یک جا ندارد. عاشقان همچون رودهایی روان هستند که نمی‌توانند در یک مکان توقف کنند و باید به سفر ادامه دهند. بنابراین، بهتر است از میانه‌ی راه کنار بروی تا آنها بتوانند به راهشان ادامه دهند.

هوش مصنوعی: ای کاش اجازه بدهند که تنها باشم و هم صحبت‌هایم را کنار بگذارند. وجود چراغ لاله در این بیابان برای من کافی است و به جمع و محفل نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: جهان به گونه‌ای طراحی شده که نقص‌های خود را با زیبایی‌هایی می‌پوشاند، مانند اینکه طاووس تنها در شرایط مناسب و روی زمین گلی پا می‌گذارد و از آن دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: سلیم با هر ناله‌ای که می‌زند، یاد او را در دلش زنده می‌کند و از خود دور نمی‌شود. او مانند پرنده‌ای در قفس است که نمی‌خواهد صیاد را فراموش کند.