سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را</p></div>
<div class="m2"><p>که بنماید به ما خوشتر ازین گلزار، جایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دگر از بیم هرگز چشم نگذارد به هم گندم</p></div>
<div class="m2"><p>اگر در خواب بیند همچو گردون آسیایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>جهان آمیزشی با ذات حق دارد ولی فانی ست</p></div>
<div class="m2"><p>بقا تا کی بود پیچیده بر کوهی صدایی را؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>تو خود ای دل چه خواهی کرد کز فرمان چو سرپیچد</p></div>
<div class="m2"><p>برون کردند از جنت چو آدم کدخدایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>سلیم از رشک همچون نقش پا از پای می‌افتم</p></div>
<div class="m2"><p>به خاک آستان او چو بینم نقش پایی را</p></div></div>

شمارهٔ ۷

خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را
که بنماید به ما خوشتر ازین گلزار جایی را
دگر از بیم هرگز چشم نگذارد به هم گندم
اگر در خواب بیند همچو گردون آسیایی را
جهان آمیزشی با ذات حق دارد ولی فانی ست
بقا تا کی بود پیچیده بر کوهی صدایی را
تو خود ای دل چه خواهی کرد کز فرمان چو سرپیچد
برون کردند از جنت چو آدم کدخدایی را
سلیم از رشک همچون نقش پا از پای می افتم
به خاک آستان او چو بینم نقش پایی را

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را

که بنماید به ما خوشتر ازین گلزار، جایی را

دگر از بیم هرگز چشم نگذارد به هم گندم

اگر در خواب بیند همچو گردون آسیایی را

جهان آمیزشی با ذات حق دارد ولی فانی ست

بقا تا کی بود پیچیده بر کوهی صدایی را؟

تو خود ای دل چه خواهی کرد کز فرمان چو سرپیچد

برون کردند از جنت چو آدم کدخدایی را

سلیم از رشک همچون نقش پا از پای می‌افتم

به خاک آستان او چو بینم نقش پایی را

شمارهٔ ۶

اطلاعات