هوش مصنوعی: چشم و چهره‌ی زیبا می‌تواند فضای دلگیر و سرد را به جایی شاداب و گل‌گون تبدیل کند و نگاه گرم و پرعاطفه باعث می‌شود که حتی شمعی که خاموش شده، دوباره روشن شود.

هوش مصنوعی: اگر در آغوشم غباری از خاک مسیر او نیست، پس چرا این قدر احساس گرما و عاطفه می‌کنم که اشکم به دامن می‌چکد؟

هوش مصنوعی: زیبایی او به خاطر اشک‌های من است، مانند آب که در چراغ گل و لاله به‌جای روغن عمل می‌کند و باعث درخشندگی آنها می‌شود.

هوش مصنوعی: باغ با پاییز روبه‌رو شده و زیبایی‌هایش در حال نابودی است. من مانند ابر بهاری بر این وضعیت محزونم و اشک می‌ریزم، اما او به بی‌توجهی و با خنده به من نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: من به قدری با مشکلات و سختی‌ها درگیر هستم که مثل شیشه‌ای شکننده هستم. به همین دلیل، در پی چیزی هستم که مرا آرامش دهد، گویی در حال سجده به بت و معبودی هستم که به آن نیاز دارم.

هوش مصنوعی: تنها راهی که برای همراهی با افراد باهوش و تیزهوش وجود دارد، آرامی و آرام حرکت کردن است. در چنین وضعی هر چیزی حتی می‌تواند در کمترین جا، مانند چشم سوزن، جا بگیرد.

هوش مصنوعی: ما نمی‌خواهیم دشمنانمان در سردرگمی باشند؛ شیشه‌ی ما که محکم است، ناامیدی را به شکل گریه بر سنگی نشان می‌دهد.