هوش مصنوعی: نگاه من به زیبایی گل‌ها مانند عشق و احترام به آن‌هاست، طوری که به شاخ سنبل به اندازه‌ای احترام می‌گذارم که انگار موی پیامبر را زیارت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من دامن خود را پر از گل می‌بینم و به لطف این خرقه، همچون طاووسان، دامن پرگل خود را در بالا می‌گیرم.

هوش مصنوعی: در باغی که زلف‌هایش شبیه گل‌ها و چشمانش مانند سرمه است، یک بلبل به دام رفت و بلبل دیگر فقط صدای او را شنید.

هوش مصنوعی: وقتی که فرد شوق و علاقه‌اش را از دست بدهد، مانند موجی که با سیل بهاری همراه می‌شود، به طور ناگهانی و بی‌اختیار از مسیر خود خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: آدمی که از بیمار بودن خود هیچ چاره‌ای ندارد، باید مثل کسانی که در میان دزدان اسیر شده‌اند، خود را به آب دریا بیندازد تا شاید از این وضعیت رهایی یابد. در واقع، او باید شجاعانه به سوی ناشناخته‌ها برود و امیدی به نجات پیدا کند.