هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از ایران زندگی می‌کنم و به کم و کاست خود راضی هستم، هندوستان برای من تنها سایه‌ای از دیوار خانه‌ام محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من مانند بال مرغی که به دام افتاده، نگران و بی‌قرار می‌شود، اگر ساز دلم را به آهنگساز خود بسپارم.

هوش مصنوعی: عشق و اشتیاق به شوق نوشیدن درون من را پر کرده و هر کسی را که ببینی، شبیه به فیلسوفی است که در اندیشه و کار خود غرق شده است.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی قصد رفتن داشته باشد، من هم همراهم و از این گلستان همچون شکوفه، بار خود را برداشته‌ام.

هوش مصنوعی: من در هند این غزل را سروده‌ام و مطلع آن را در ایران گفته‌ام. حالا احساس می‌کنم که روزها به خاطر حرف‌های خودم تحت تأثیر قرار گرفته‌ام.