هوش مصنوعی: نگاه من از چهره تو به بیرون از گلستان می‌رود و شانه‌ام که در زلف‌های تو فرو رفته، به خاطر موهای میانت آزاد می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو از باغ می‌روی، گل‌ها را بی‌نظم و پریشان می‌کنی، انگار که عزیزی از میان دوستانش دور شود.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌سوزم، هر بار که نفس می‌کشم، خاکسترم به امید دیدن گل در هوای بی‌نسیم، مانند دود از لانه‌ام خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر گل به بلبل پوششی بدهد، به هیچ وجه این را باور نکن که از باغبان می‌خواهد، زیرا ممکن است او از گلستان بیرون رود.

هوش مصنوعی: تنها راه رسیدن به کنعان مختص زلیخا نیست؛ بلکه غیرت و شجاعت انسان می‌تواند او را به سمت‌های دیگر نیز هدایت کند تا کاروانی از دیار خود به بیرون برود.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوری یارم در هر گوشه و کنار، از خودم بی‌خبر می‌شوم و با هر کاروانی که به سمت دیگری می‌رود، همراه می‌شوم.

هوش مصنوعی: کسی که در مستی و شادی واقعی به سر می‌برد، مانند بلبل خوش‌صدا در بهار به باغ می‌آید و با شادمانی زندگی می‌کند، اما در پاییز با آگاهی از روند طبیعت می‌داند که باید از باغ خارج شود و با واقعیت‌های زندگی کنار بیاید.