هوش مصنوعی: من نمی‌دانم اوضاع کار من چگونه پیش خواهد رفت، اگر حتی موجی به کلبه‌ی ساده‌ام برسد.

هوش مصنوعی: دنیای ما به نفع رقبای دیگر می‌چرخد و بر ما عجیب است که در این بازی، نوبت ما هم به میان بیاید.

هوش مصنوعی: ما هرچقدر هم که درباره آن بی‌وفا صحبت کنیم، اما هیچ‌گاه به این روز نمی‌افتد که او به یک کلمه‌مان توجه کند.

هوش مصنوعی: اگر در بیابان جایی پیدا شود که زاغی بر استخوان‌های ما نشسته باشد، نشان می‌دهد که ما هنوز در آنجا نمرده‌ایم و ممکن است هما، پرنده افسانه‌ای، به آنجا بیاید.

هوش مصنوعی: کجاست قمر که نغمه‌های آزادگان را به دوش بکشد؟ کجاست آن طوقی که مانند سرمه، به فریاد ما برسد؟

هوش مصنوعی: در دل که محل عشق است، دیگر خوشی و سرور وجود ندارد و هر جا که نفس اژدها به آن برسد، می‌سوزد و ویران می‌شود.

هوش مصنوعی: خورشید در آن کوچه جایی ندارد، پس چگونه این دل بی‌دست و پا می‌تواند به آنجا برسد؟