هوش مصنوعی: دل ما پر از زخم و درد است و تنها امید ما برای درمان، لب‌های شیرین و زیبا تو هستند که مانند نمکدان، شور و شوق خاصی به زندگی ما می‌بخشند.

هوش مصنوعی: دل ما که مانند گلی در آتش سوخته، در انتظار کسی است. خاری که در راه ما قرار دارد، اشک و اندوه ماست و نمی‌دانیم تا چه زمانی باید چنین حالتی را تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: شعله به خاطر غیرتی که دارد، همچون شاخ سرخ درخت بید تکان می‌خورد. هر زمان که وجود برهنه ما در جلوه‌گری نمایان شود، این حالت بیشتر احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: با این عمری که ما در حالتی ناامید به سر می‌بریم، هیچ‌کس نمی‌داند که سرنوشت چه تصمیمی درباره‌ی زندگی ما می‌گیرد.

هوش مصنوعی: انسانی که طبیعتش ناهموار و ناسازگار است، نمی‌تواند تغییر کند. مانند موجی که از خجالت، در آب فرو می‌رود و خود را اصلاح نمی‌کند.

هوش مصنوعی: آنچه در دریا دیده می‌شود، تنها جلوه‌ای از زیبایی است، مانند خضر که در بیابان بیشتر نمایان می‌شود. طوفان مشکلات ما هم بیشتر آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچند که در ظاهر عریان و بی‌پوشش به نظر می‌رسیم، اما این به معنای بی‌احترامی یا خودبرتر بینی نیست. ما همچنان با وقار و متکبرانه‌ای زندگی می‌کنیم. این پوست بر تن ما، مثل لباس چسبانی است که حالت و زیبایی ما را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که سالخوردگان دندان جدیدی درآورند، ممکن است درها و فرصت‌های زندگی نیز به روی ما باز شود.

هوش مصنوعی: در کنار سفره عشق، حسرت یک شب را به دل داریم و به همین دلیل، دندان‌های ما مانند شبنم روی گل، نرم و لطیف شده‌اند.