هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که اشک‌هایم مانند آتش از چشمانم می‌ریزد و درخرابه‌ای که زندگی‌ام شده، اشک‌هایم محو و بی‌خود به سمت پایین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از شادی شدیدی که احساس کردم، خودم را نابود کردم. در نهایت، خونم مانند تیغی که از دست دشمن می‌چکد، از زیر ناخن‌هایم بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: کسی که زخم مرا بخیه زد، از وضعیت خودش بی‌خبر است. تنها چیزی که می‌دانم این است که خون از نوک سوزن می‌چکد.

هوش مصنوعی: آتش را با آب خاموش کردن، کار افرادی نیست که به زیبایی و جذابیت خود می‌بالند، زیرا از هر رشته مویی که دارند، مانند شمع، مواد بیشتری به بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در هنگام وداع، زیبایی غیر را به قدری تحت تأثیر قرار می‌دهد که دل پاک و خالص می‌شود، در حالی که من از اشک‌های خود بی‌خبرم و اشک‌هایم به آرامی از چشمانم سرازیر می‌شود.