هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که دوستش از محبت او آگاه شود، مانند پرنده‌ای که دور گردن خود نامه‌ای به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگر شوق دیدن تو در قلبم نیست، پس چرا چشمانم اینقدر پر از اشک است؟

هوش مصنوعی: زمانی که تو با ناز و دلربایی حرکت می‌کنی، اگر کسی در کنار تو نباشد، سایه‌ات مانند دود شمع دور سرت می‌چرخد.

هوش مصنوعی: نگاه من از روی مژگانم پرواز نمی‌کند؛ اینگونه است که پر و بال یک پرنده می‌شود و احساس غمگینی به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: انسان وقتی به تماشای چهره‌ای معصوم و بی‌گناه مانند یک کودک می‌نشیند، تحت تأثیر احساسات و ترحم قرار می‌گیرد. اما اگر روزگار برگردد و اوضاع تغییر کند، ممکن است این احساسات متفاوت شوند.

هوش مصنوعی: به جز غم و اندوهی که در دلم دارم، چیزی نیست که بتواند مانند سیل، برای من در سفر سودمند باشد.