هوش مصنوعی: تنها من هستم که احساس ناتوانی می‌کنم، بدنم از شدت عشق به رنگ کبود درآمده و آنچنان فشرده شده که پیراهنم هم کبود شده است.

هوش مصنوعی: اگر پس از مرگ نگاه کنی، می‌بینی که خاک من از سنگ‌های پرحادثه همچون لاجورد تیره شده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس جز من نیست که برای سوگواری من همدردی کند! روز مرگ من، مرا با کفن آبی بپوشانید.

هوش مصنوعی: مجنون، در عشق لیلی، حتی به خودش آسیب می‌زند و از شدت علاقه‌اش به او، سنگ می‌خورد. حالا لیلی، تو به چه دلیل جسمت زخم و کبود شده است؟

هوش مصنوعی: هرگز نتوانم به آسمان پاک و بی‌نقص نگاه کنم. در حیرتم که چرا چشم من این چنین کبود و خسته است.