هوش مصنوعی: در این شب، عابدی تا سپیده‌دم با ما به نوشیدن شراب خالص مشغول است و هر لحظه، جامی به قوس ابروی محراب می‌زند.

هوش مصنوعی: کسی که با فکر و عقل خود برتری دارد، چرا باید مانند یک دیوانه بر خاکستر نشسته و تکیه کند؟

هوش مصنوعی: خاک بر سر کسی که با فقر و اندک بودن خود، به قناعت افتخار می‌کند، درست مثل صدفی که نان خشک خود را به آب می‌زند.

هوش مصنوعی: حال و روز من مانند جام می‌نوشی است که در مجلس مستان می‌چرخد. زندگی‌ام به سبب شادی‌های فراوان مثل کشتی‌ای است که در گرداب دایم در حال چرخش است.

هوش مصنوعی: در این دنیا، بهشت و شیرنوشی نصیب کسی می‌شود که در شب‌های روشن و دل‌انگیز به دلخواه خود بنوشد و از لذت‌های زندگی بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: در روزی که به خاطر غمت دنیا را فراموش کردم، مژگانم بر خواب زده و به همه چیز پشت پا زدم.

هوش مصنوعی: اجل را از غم او با تیغش بر می‌دارم، اما برای رهایی از آن باید مسیری طولانی را برای رسیدن به آب طی کنم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر حالتی عمیق از غم و اندوه است. گویا شاعر شب‌ها به شدت گریسته و دور از محبوب خود به سر می‌برد. او در صبح وقتی که خورشید در آسمان می‌تابد و روز آغاز می‌شود، احساس می‌کند که غم و دردش آن‌قدر عمیق و زیاد است که به نوعی در خون اشک‌هایش غوطه‌ور شده است. به نوعی، او به شدت تحت تاثیر اندوه خود قرار دارد و این احساس را به شکلی توصیف می‌کند که گویی هر روز یک بار دیگر با آن مواجه می‌شود.