هوش مصنوعی: بهار گذشته، نسیم صبحگاهی بوی تو را می‌آورد و در میان گل‌ها، گل‌ها با دست گلبرگ‌های زرین و غنچه‌های بسته، چیده شده و در هم گره می‌خوردند.

هوش مصنوعی: وقتی تو با قامت زیبا و بلندت از کنار می‌گذشتی، باغ از لای دیوار تماشا می‌کرد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با زور و فشار از لب معشوق چیز خواست و به دست آورد. اگر چنین کاری ممکن بود، زلیخا (که عاشق یوسف بود) این کار را انجام می‌داد.

هوش مصنوعی: کسی مثل من که در گوشه‌گیری به سر می‌برم، روزگار را هیچ وقت نچشیده است. کیست آن که همیشه آرزوی دیدن پرنده‌ی افسانه‌ای را در سر داشته باشد؟

هوش مصنوعی: اجازه ندارم که گریه کنم، وگرنه چشمانم مانند موج‌ها می‌خندید و لب دریا را به هم می‌پیچید.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در حد و ظرفیت انسان باشد، باید به دنبال آن برود. اگر موسی به سرعت بیهوش نمی‌شد، می‌توانست از تماشا کردن چیزهای بزرگ و شگفت‌انگیز لذت ببرد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم بار سنگین منت یک بیگانه را تحمل کنم. اگر راهی برای درمان درد دلم بود، مانند مسیحا به درمان آن می‌پرداختم.