هوش مصنوعی: در روز ملاقات با یار، اشک از چشم می‌ریزد و این گریه بی‌فایده است، زیرا مانند آب رود در بهار است که وانمود به حیات و نشاط می‌کند، اما در واقع چیزی از آن نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: حال که فصل خوشی و شادی فرا رسیده، پیاله را بردار و به فکر روزهای بیهوده نباش.

هوش مصنوعی: زمانی که دهن همچون غنچه‌ای از خواب بیدار می‌شود و صدای خمیازه‌ات به گوش می‌رسد، بدان که شراب مهیاست، پس چرا به طور بیهوده خود را در حالتی از خماری نگه‌می‌داری؟

هوش مصنوعی: بهتر است به جای نوشیدن از پیاله، به کارهای مهم و واقعی زندگی بپردازی، چرا که در بهار، تمام تلاش‌ها و کارهای دنیا بی‌فایده به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که بی‌خیال و شاداب، به سمت باغ می‌رود. چون مانند بلبل، نمی‌توان با احتیاط و آگاهانه به چمن قدم گذاشت، این کار بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: در این باغی که هیچ گلی به دلخواه کسی نمی‌روید، چه نیازی دارد که از خارهای بیهوده رنج بکشیم؟

هوش مصنوعی: در یک مکان ثابت بمان و آرامش را تجربه کن، زیرا نمی‌توان بی‌هدف و به‌سرعت مانند گرد و غبار، برای مدت طولانی به این کار ادامه داد.

هوش مصنوعی: در این فضا که هر قطره‌ای مثل گردابی است، چه تلاطمی بر اثر کنار رفتن بی‌فایده‌ی آن ایجاد شده است؟

هوش مصنوعی: هیچکس نیازی به شنیدن داستان‌های مست‌ها ندارد، چرا که دنیا فقط برای دار زدن منصور به این زعم کشیده شده است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که آرزوها و خواسته‌ها تحت تأثیر سن و سال قرار می‌گیرند، و از دیدگاه تجربه و پیری، ممکن است به نظر بیاید که تلاش برای رسیدن به آن آرزوها بی‌فایده و بی‌نتیجه است. به عبارت دیگر، پیام آن حسرت و ناپایداری آرزوها در پیری است.

هوش مصنوعی: رنجش نکن که از کسی به تو آسیبی نمی‌رسد، فکر نکن که کسی از نیش مار در امان است.

هوش مصنوعی: شنیده‌ای که منصور چه بر سر راز عشق آورد. سکوت کن و بیهوده صحبت نکن.

هوش مصنوعی: مجنون به تو اشاره کرده که کار و زندگی‌ات را از دست داده‌ای و به تو سفارش کرده که آن را حفظ کن، اما این کوشش بیهوده است.

هوش مصنوعی: آن بی‌وفا پیاله‌ای دیگر را برای دیگری می‌نوشد، اما تو، سلیم، همچنان بیهوده و بی‌نتیجه انتظار می‌کشی.