هوش مصنوعی: آسمان مانند سبویی است که در مسیر باد حرکت می‌کند و از درد و فریاد من پر شده است.

هوش مصنوعی: به تلاطم و آشفتگی احساسات من توجه کن تا متوجه شوی که دیگر نمی‌توانی به این چهار دیوار مادی تکیه کنی و ببینی که اینها هم از اساس بی‌پایه و بی‌ثبات هستند.

هوش مصنوعی: من مانند آتش، نتیجه‌ی زندگی‌ام دودی از دل است و مانند گلی که در میان جهان رها شده‌ام، نسیمی در دستانم دارم.

هوش مصنوعی: رنگ و بوی فصل بهار از دستم رفته و حالا مانند گلی در پاییز هستم. با این حال، به خاطر دلم، اکنون احساس شادی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که وجود دارد، ارزش و قیمتی دارد. آنچه که به خاک می‌رسد، نشان‌دهنده استعداد و ظرفیت آن چیز است.

هوش مصنوعی: کسی را پیدا کن که مرا از این باغ به سوی قفس ببرد، زیرا ناله و فریاد بلبل من به دنبال صیاد است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند من در وفاداری وجود ندارد، تنها دل حسرت‌زده‌ام است که همراه با وفا می‌آید.

هوش مصنوعی: هر لحظه که آب خورده‌ام، به یاد می‌آورم که این نعمت را از دست کسی دریافت کرده‌ام؛ گویی که آن شخص همیشه در ذهن من به مثل تیغی تیز باقی‌مانده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نیست که بتواند دردهای قلبم را تسکین دهد. آن کسی که به کمکم می آید، خود صدایی است که فریاد می کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که دلم به او وابسته است، در حالی که من در اندوه و پریشانی به سر می‌برم، به خاطر تجمع جمعیت و دغدغه‌های دیگر نمی‌تواند به فکر من باشد.

هوش مصنوعی: آدم‌ها درگیر مشکلات و کارهای خودشان هستند و به همین خاطر کمتر به حال و احوال دیگران توجه می‌کنند. هرکس مشغول زندگی خودش است و هیچ‌کس دلش به حال دیگران نمی‌سوزد.

هوش مصنوعی: هیچ شانه‌ای نمی‌تواند گره‌ی موهای خمیده و زیبای شمشاد را باز کند، حتی اگر شانه خود بخشی از تن شمشاد باشد.

هوش مصنوعی: دوستی و محبت بین مردم را فراموش کن، زیرا کسی که وجودش از چهار عنصر متضاد تشکیل شده، نمی‌تواند با آن هماهنگ شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ‌کس به‌اندازه‌ی دل‌سوزان گرفتار نیست. در حالی که سرو، زیبایی‌اش را در گل فرو برده، اما همچنان آزاد و رهاست.

هوش مصنوعی: هیچ کس نیست که بر من تیغ ظلم زمانه فرود آورد، زیرا من همیشه به زبان خود در مدح و ستایش شاهان صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: گل بر روی سبدی که نشان از مقام و عظمت پادشاهی دارد، به یاد آورنده کسی است که وجودش سبب بوجود آمدن دو جهان است.

هوش مصنوعی: پادشاه دین، مهدی هادی، با ظهورش دل‌های ویران و غم‌زده را به شادی و آبادانی می‌آورد.

هوش مصنوعی: هرگز آرامش نداشته باش کسی که یک لحظه هم از شادی دور باشد و خوشحال نباشد کسی که از آن شادی غافل است.

هوش مصنوعی: هر کسی که زندگی‌اش تحت تاثیر رحمت و لطف خداوند قرار می‌گیرد، زمانی که خداوند خشم می‌گیرد، به مانند یک قاضی سختگیر عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار و با ارزش، تو که اندیشهٔ شمشیرت دل‌های دشمنان را به زنجیر فولادی بدل کرده است.

هوش مصنوعی: انتظار برای دیدار تو، مانند لحظه‌ای است که عروسی در حال آماده شدن است و دائماً به راه نگاه می‌کند تا داماد بیاید.

هوش مصنوعی: در دنیا هرگز قاعده‌ای برای بخشش و generosity وجود نداشت، اما حالا خوب بودن و بخشیدن به دستت وابسته است.

هوش مصنوعی: کرم از ابر یاد گرفته که چگونه باران بیفتد، اما دستان بخشنده تو از او بهتر است. دانش‌آموزی که از استاد خود یاد می‌گیرد، ممکن است بهتر از او شود.

هوش مصنوعی: اگر دل دشمن تو نتوانست به راحتی باز شود، حتی اگر تیر تو از فولاد هم باشد، تاثیری ندارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که ارزش و مقام تو را تنها خاک می‌داند و نه چیز دیگری. همچنین، اشاره‌ای به ناپایداری و بی‌ثباتی جهان هستی دارد که مانند نفسی از تندبادی است که می‌وزد. به عبارتی، این دنیا و تو در آن، هر دو چیزی جز توفانی گذرا نیستید.

هوش مصنوعی: جوهر چهره‌ی شمشیر تو به مانند نقشی است که بر روی آب می‌زنند و به سرعت محو می‌شود. گره‌ی دم اسب تو هم به اندازه‌ای ناپایدار است که به راحتی در باد از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: ای سرور! من که نسیم خوشبو و دل‌انگیز بهشت هستم، چرا دنیا از بوی خوش من بی‌خبر و ناراضی است؟

هوش مصنوعی: همیشه به خاطر نسبت فرزندی، بر من عیب می‌نشیند؛ هرچند که آسمان به عنوان پدر فرزندانش شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: به نسیم چمن کمک کن تا من از زیبایی‌هایش بهره‌مند شوم، زیرا در حالی که فصل خزان با گل‌ها و غم‌ها ظلم می‌کند، به یاری نیاز دارم.

هوش مصنوعی: خاک در چشم بدخواه تو باشد و تا زمانی که آتش، آب و باد در جهان وجود دارند، از اثر تو خبری نخواهد بود.