هوش مصنوعی: غم تو برای بی‌خبران، نعمتی باارزش است و نشانگر آن است که چه عظمتی در دل تو نهفته است. داغ عشق تو بر سرها، نمادی از بزرگی و مقام تو محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: علاقه به دیدار تو، مانند سرمایه‌ای برای مسافران بی‌خانمان است و اندیشه‌ی پیوند و وصال تو، چون منبعی برای کسانی است که دل‌نگران و در پی کسب و کار هستند.

هوش مصنوعی: چشم تو با پلک زدنش دل مرا می‌برد، مثل جادویی که ساحر با بستن لب‌هایش حاضران را می‌فریبد.

هوش مصنوعی: زیبایی تو آن‌قدر در خاطره‌ها کمرنگ شده که روزگار به حالتی شبیه شیشه ساعت درآمده و مانند شیشه‌ای از خاک و غبار خاک گرفته است.

هوش مصنوعی: صحبت دوستان و یارانم هیچگاه مرا از یاد تو غافل نمی‌کند. در جمع و جلوی دیگران همواره در یاد تو هستم، همچون شخصی که در میان جمع، به یاد تو تنها نشسته است.

هوش مصنوعی: وقتی تو کمان را به دست می‌گیری و به من نگاه می‌کنی، انگار خوشبختی و شانس به من رو کرده‌اند و این را به خاطر دقت و هنر تیراندازی‌ات می‌دانم.

هوش مصنوعی: به مانند زنگی که صدا می‌کند، قلبی که از فولاد است به تنگی می‌آید. ای معشوق که در محمل نشسته‌ای، هر کجا که بروی، به مانند عمر، ردپایت جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: سرو به خاطر زیبایی و قامت تو، فقط همین باعث نشد که لاله داغ و غمگین شود و گل به یاد تو یادگار بگذارد.

هوش مصنوعی: به این شکل که از قامت خوش‌ساخت تو در دل گل، خارها وجود دارد، چگونه می‌توان اجازه داد که صنوبر از حسادت و نافرمانی باز بایستد؟

هوش مصنوعی: مجنون به خاک تبدیل شد و اشک‌های او به قدری تأثیرگذار بود که حتی از آستین گردباد و دامن صحرا رطوبت و تازگی را به همراه داشت.

هوش مصنوعی: خاک کوی تو جذبه و کششی دارد که عاشقان را به حالت پرنده‌ها در می‌آورد و آن‌ها را به سوی خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که به شدت رنج ببرم و ناامید شوم. تا کی باید منتظر رحم تو باشم که این درد را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: بدن من از شدت سختی‌ها و فشارهای زندگی در حال رنج کشیدن است و به خاطر لاغری و ضعف، آستین لباس‌ام هم به هم پیوند خورده و به سختی جابه‌جا می‌شود.

هوش مصنوعی: بدن من از شدت سختی‌ها و مشکلات، شکسته و کبود شده است. اما بعد از مرگ، مانند لاله‌ای از خاک برمی‌خیزم و زیبایی می‌آفرینم.

هوش مصنوعی: وطن من به زحمت‌ها و مشکلات زیادی دچار شده است، هرچند که خانه‌ام به اندازه‌ی یک نگین زیباست و شبیه به خانه‌ی یک انگشتر است.

هوش مصنوعی: در جستجوی راهی برای رهایی از محدودیت‌های دنیا هستم، اما این فضا و شرایط اطرافم، مرا به شدت تحت فشار قرار داده و نمی‌گذارد که به آزادگی برسم.

هوش مصنوعی: همواره بر دل من آسیب‌هایی از جانب ستاره‌ها می‌رسد، مانند گوزن وحشی که در میان یک ارتش گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس که از چیزی بهره‌مند است، سعی می‌کند به من کمک کند و راهی برای رسیدن به هدفم پیدا کند، اما من نگرانم که در نهایت چه سرنوشتی برایم رقم خواهد خورد، زیرا من خودم بدون توانایی خاصی هستم.

هوش مصنوعی: آسمان من در آتش سوخت و از خاکستر من هر صبح، خورشید را مانند آینه روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: سرنوشت من هیچ کاری را نمی‌تواند تغییر دهد. هرچند دل من می‌خواهد که بی‌قرار باشد، اما ستاره‌ام در حق من رحمی نشان نمی‌دهد. من دیده‌ام که تنها باید گریه کنم و به شدت دلتنگی را احساس کنم.

هوش مصنوعی: آهی که از دل برمی‌آید به آسمان رفته و آنجا مانند گره‌ای در پایش افتاده است، و من به خاطر لاغری‌ام در فشار و رنج هستم.

هوش مصنوعی: در زمان خوش‌بختی من، به خاطر اینکه پرندگان زیادی در حال پرواز هستند و خود را پیامبر می‌دانند، دیگر سایه‌ای بر سر نداریم و همه چیز به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: در دل من آرزوی طولانی مانند ماری خوابیده است و انگار از سر قناعت، خاک می‌خورد.

هوش مصنوعی: بدون راهنما و هدایت، احساسات و افکار من مانند کودکی بی‌مادر، آشفته و نگران است.

هوش مصنوعی: این چه وضعیتی است که هنر مانند تیغ در شرایط کمبود مشتری، تشنگی را تجربه می‌کند و هر نوع زیبایی و ارزش واقعی در آن به سختی یافت می‌شود؟

هوش مصنوعی: هیچکس را نمی‌توان شناسایی کرد و از کسی دیگر کمک نخواهی گرفت، جز اینکه در صحبت و گفت‌وگو می‌توانی از او بهره‌مند شوی. هر کس به دلیلی به اینجا آمده و در جستجوی چیزی است، مانند یوسف که به دنبال خرید می‌باشد.

هوش مصنوعی: اینجا به این اشاره شده که وقتی نقص‌ها و کمبودها در میان مردم زیاد شود و عادی گردد، دیگر از مردان بزرگ و فرزانه نیز انتظار درسی و آموزه‌ای نمی‌رود. در واقع، سطح انتظار از آن‌ها به خاطر تبلیغ و آگاهی کم، پایین می‌آید.

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده، امروزه مشغله‌های زندگی باعث شده که هرکسی را ببینی، در حال پرورش و بزرگ کردن خستگی و تنبلی‌اش است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آفتاب بر مردم زمین روشنایی نتابد، غنچه به خود نمی‌گیرد و مانند زنگ حیدری، دست و پنجه نرم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ستایش می‌کنم کسی را که در این tumult دریا، مانند جواهری، شخصیت و آبروی خود را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: بهتر است که چهره‌ام را روی خاک بکشیم تا اینکه تصویر ما در آینه‌ی عظمت اسکندر به جا بماند.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی جز آشفتگی زبان نتیجه‌ای ندارد؛ فقط همین بهانه برای بی‌ثمری کافی است.

هوش مصنوعی: خاک من به خاطر شعله‌های بلند و ویژگی‌های منحصر به فردم پراکنده شد و مانند سیلی پرآب و گوهرین به دست آمد که خانه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: پرنده عاشق من، آواز جدیدی به همراه دارم. شوق صدای من گل را از شنیدن دور کرده است.

هوش مصنوعی: هرچند من ظاهری ضعیف و لاغر دارم، اما طعمه‌ام بسیار چاق و نیرومند است. به این خاطر می‌گویم که اگر به وضعیت ضعیف من نگاه کنی، متوجه یام می‌شوی.

هوش مصنوعی: به خطوط نوشته‌ام دقت کن و به طور کامل نگاهی به آن بینداز تا بتوانی در آن، نیایش‌ها و مکان‌های منظم و دسته‌بندی شده را ببینی.

هوش مصنوعی: وقتی که به حرف من آشنا شد، حسودان به او حسادت کردند و او برای نشان دادن وفاداری‌اش، طوق بندگی را به گردن انداخت و انگشتر بر دست کرد.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم پر از عشق و دوستی است، اما همچنان کسانی هستند که با سنگ بر شیشه من ضربه می‌زنند، تا مبادا بال پرواز من بشکند.

هوش مصنوعی: در دل من هم کفر و هم دین وجود دارد، و این دو مانند آب و آتش با یکدیگر در تضادند؛ مثل یاقوتی که در جنگی زینتی قرار دارد.

هوش مصنوعی: دل من گاهی در مسجد و گاهی در میخانه گردش می‌کند، مانند کشتی‌ نشسته روی آب که از نداشتن لنگر لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: جامه من سجاده‌ای است از خاک کربلا و عمامه‌ام از شال طوس درست شده است. من به هیچ وجه به کسی به خاطر هندی‌ام نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: مانند تیغ و آتش، برهنگی من برایم زینتی کافی است. من شاهدی بر این نیستم که نقص من بی‌زیبایی باشد.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای mythical و افسانه‌ای، عزلت و دوری از دنیا، پایه و اساس آرامش من است. در این دنیا، مانند من کسی کمتر به دوری و گوشه‌نشینی تمایل دارد.

هوش مصنوعی: اگر دست به هم بیفتند، خون یکدیگر را می‌ریزند. این حرص و اشتیاق، نعمت الهی است و من هم عزم و اراده‌ای همچون حیدر (علی) دارم.

هوش مصنوعی: می‌توانم با زندگی‌ام، که همانند استخوانی خشک و بی‌روح است، در گوشه‌ای از قناعت و رضایت، سال‌ها را سپری کنم.

هوش مصنوعی: شعله آتش رنگین و زیباست، اما دل من باید به خاطر وضع نامناسب خود بر خود ببالد و لباس خاکستری و بی‌جان را به تن کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سرو در زیبایی و شکوه خود ماندگار است، شخصی نمی‌تواند خود را آزاد دانست. زیرا کسی که از رنگ و بوی دنیا بگذرد، واقعاً آزاد است.

هوش مصنوعی: جمعیت آزادگان در وضعیت پریشانی به سر می‌برد، اما در عین حال به نظر می‌رسد که دارند به زیبایی و تندرستی خود توجه می‌کنند و فشارهایی که بر دوش بت‌ها هست، آن‌ها را لاغرتر کرده است.

هوش مصنوعی: سرو همیشه سبز است چون دلش را با مایه‌ای از عشق و محبت پرورش می‌دهد. اما چنار با وجودی که سرسبز است، به دلیل آتش درونش دچار سوختن و آسیب می‌شود.

هوش مصنوعی: تنها عواقب و مشکلات ناشی از طمع را در عمر بی‌احتیاط خود مدنظر داشته باش. هرگز نباید فراموش کنی که باد در نهایت خاک را جمع نمی‌کند.

هوش مصنوعی: آسمان هرگز نمی‌تواند عشق را به دست آورد؛ کار شیشه‌گر و آهنگر به راحتی در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: توجه و احترام به قدردانان، بزرگترین ارزش و گنجینهٔ دانش محسوب می‌شود. همچنین، ستارهٔ خوشبختی همچون سنگ قیمتی، چشمان افرادی را که به این ارزش‌ها توجه دارند، روشن و درخشان می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانی با علم و دانش خود به روشنی و بصیرت برسی، هرگونه تزیین و زیبایی ظاهری نمی‌تواند به تو کمک کند و راهی برای روشن کردن دل و چشمانت فراهم نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: کسانی که مهارت و شایستگی دارند، در زندگی خود موفقیت و نعمت‌های بیشتری کسب می‌کنند. هر کس که پول و ثروت دارد، نمی‌تواند از دست او فرصت‌ها و توانایی‌های او را به راحتی بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر دامن پر از زر باشد، دل انسان همواره در اضطراب و پریشانی است. در دنیا هزاران نوع پریشانی وجود دارد که غیر از بی‌پولی است.

هوش مصنوعی: در باغ، درختان سرو و صنوبر برای خود خبری غمناک دارند و کسی که مست است فکر می‌کند این آواز و ناله برای او خوانده می‌شود.

هوش مصنوعی: این آسمان در واقع شبیه به شیشه‌ای پر از عقرب است؛ ممکن است که از آسیب و خطر آن به سلامت عبور کنی.

هوش مصنوعی: من می‌گویم که هرچند اینجا به نظر می‌رسد که زمان در آرامش است، اما در واقع فرزندان زمان هم مانند عقرب‌ها هستند اگر به دقت نگاه کنی.

هوش مصنوعی: من همیشه از آسیب و آزار مردم فرار می‌کنم، مانند ماری که می‌تواند با افعی کنار بیاید و زیرکی خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: دنیا و اهل آن از هم دور می‌شوند تا بتوانم به تنهایی و آرامش دست یابم، باید جایی بسازم که در آن هیچ کس نتواند وارد شود و در آن قفل بزنم.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی از پشیمانی خود آزار ببینی، در تنهایی‌ات به هیچ‌کس اعتماد نکن و مثل فرد ناشنوا رفتار کن.

هوش مصنوعی: از خصومت و تندی دوری کن و خودت را از آسیب‌ها و آزار دیگران در امان نگه‌دار. به آرامش و نرمش قدم بگذار، مانند کبکی که در کوهستان از خطرات دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: با کنایه و طعنه زدن به مردم می‌توان از آن‌ها نان و آبی کسب کرد، اما در این شهر، هیچ کار بهتری از انتقام و سوزاندن دل دیگران وجود ندارد.

هوش مصنوعی: پیراهن به مانند شمعی است که نورش از تن دور می‌شود، و این بی‌محلی به دنیا و انسان‌ها باعث می‌شود که احساس ترس و ناامنی در محیط حاکم شود.

هوش مصنوعی: مانند روز قیامت، نیک و بد در سرگردانی به سر می‌برند، نه‌ تنها کسی از دیگری انتظار یاری دارد، بلکه هیچ‌کس به کمک دیگری امیدی ندارد.

هوش مصنوعی: در دوری و غربت، هر کسی که وطن خود را ترک کند، ذلت و حقارت نصیبش می‌شود. در روز قیامت، مشخص می‌شود که این کار او نشانه‌ی کفر و ناپسندیدگی‌اش بوده است.

هوش مصنوعی: هر لحظه همچون کودکان برایش بوسه می‌زنم و دلم برای وطن به شدت شوق‌زده است، مانند یک هنرمند که در حال خلق تصویری از وطن است.

هوش مصنوعی: در انتظار شنیدن اجازه‌ای از کنعان، پیراهن آسمانی یوسف بدون دست، مانند بال یک پری در حال رقص است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، اگر می‌توانی، حال من را برای آن کسی که در بارگاه شاه غریب‌ها زندگی می‌کند، بگو، وقتی از کنار آنجا می‌گذری.

هوش مصنوعی: بوالحسن، شاهی از خراسان است که به مانند سنگ فیروزه در انگشتری، ارزشی ویژه و منحصر به فرد دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که علم و دانش مانند خورشید درخشان شد، تابش آن چنان قوی بود که رنگ چتر کاکل به سیاهی گرایید و چتر سنجری تغییر رنگ داد.

هوش مصنوعی: اگر در راه شکوه و عظمت پیش برود، اسب دارا در هر گامش طعم قدرت و پیروزی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر مقام و جایگاه قدر به اندازه‌ی خورشید بلند شود، خود به خود این خیمه‌ی زیبا و نیلوفر شکل، به‌طور طبیعی راست و بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: برای آشپزخانه‌ی او، روزگار و عظمتش را به گونه‌ای سامان داده که مانند لنگری در دل آسمان قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: یاد اینکه او چه نعمت‌هایی به ما داده است، در ذهن هر کسی باقی می‌ماند و این یادآوری به قدری عمیق و تأثیرگذار است که می‌تواند بر جان و روح او تأثیر بگذارد و او را دچار اندوه و درد کند.

هوش مصنوعی: مانند برگ تاک که به خاطر هر نسیمی می‌لرزد، او نیز از شدت ظلم و ستم، ضعیف و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: آب در زمان خودش به اهل فتنه نمی‌دهد و روزگار برای ماهیان خوب و خوش یمن شده است، در حالی که شکل آب شبیه به خنجر است.

هوش مصنوعی: اگر انسان به حراست و حفاظت او توکل کند، هیچ آسیبی به او نمی‌رسد، حتی اگر در محیط خطرناک قرار گیرد. مانند این‌که انگشتری بر روی انگشت وجود دارد و در دهان مار هیچ آسیب نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: در دوران حکومت عادل او، رنگ افراد به زردی کهربا در آمده است از بس که چشم‌ها به خاطر ترس از کبک دری (کسانی که در قدرت هستند) باز مانده است.

هوش مصنوعی: برای اینکه دشمنش دلش را به روی نسیم باز کند، از غنچه می‌روید و در میان چمن به زیبایی و طراوت می‌رسد.

هوش مصنوعی: ماهی‌ها در آب به تپش درآمده‌اند، مانند برگ بید که در باد می‌لرزد. هر بار که موج می‌آید، تیغ آن (موج) صورتی را که بر رویش گسترده شده است، می‌کَند.

هوش مصنوعی: دست او همیشه در تلاطم و درخشانی است و مانند نگینی به آب گوهر می‌زند. در هر لحظه، این درخشش و زیبایی، توجه‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: از زمین تا قصر بلند جلالش به آسمان سر به فلک کشیده و خاک پای درگاهش با آسمان هم‌پیوند شده است.

هوش مصنوعی: باد سرخ، رنگ زیبای خاک را از گل‌های او به ارمغان آورد. او به قدری از حسادت آسمان سرخورده و دلزده شده که به راحتی از آن چشم‌پوشی کرده است.

هوش مصنوعی: در روزهایی که سال‌ها به پایان می‌رسند، خورشید به مانند کامیابی‌های یک سواری بزرگ، در تلاش است تا به پیش برود و تمرینات و تجربیات خود را در زندگی به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: لطف و رحمت خداوند در روز قیامت نیازی به سنجش و اندازه‌گیری ندارد؛ زیرا او به راحتی بار گناه گناهکاران را می‌بخشد.

هوش مصنوعی: به خاطر داشته باش که برای رسیدن به هدف خود، باید با دقت و جدیت پیش بروی. این مسیر آسان نیست و فقط با نگاهی سطحی نمی‌توان به آن دست یافت. در نتیجه، باید تلاش و تمرکز بیشتری به خرج بدهی.

هوش مصنوعی: در فضایی که گل‌های رنگارنگی را شبیه قالی‌های زیبا به تصویر می‌کشد، عطر دلپذیری مانند مشک و عنبر به مشام می‌رسد و حس تازگی و طراوت گلابی را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای سرور! می‌دانی که درد بی‌کسی چیست. حالا وقت آن رسیده که با نگاه محبت‌آمیزت به حال بی‌کس‌ها توجه کنی.

هوش مصنوعی: من بیدل و تنهایم و هیچ‌کس به همدردی نمی‌آید. وای بر من اگر کسی دستم را نگیرد و به من کمک نکند.

هوش مصنوعی: ای کاش روزی برسد که به خاطر عشق و شوق زیارتت مانند گلی، پیاده و با دل شاد به مشهد از هری بیایم.

هوش مصنوعی: وقتی که به درگاه تو می‌آیم، با دامن مژگانم گرد و غبار از چهره‌ام را می‌زُدازم تا همچون پرنده‌ای از سرزمین خورشید باشم.

هوش مصنوعی: من در درگاه تو می‌نشینم و از هر چیزی که داری راضی می‌شوم، زیرا خاک پای تو و بندگی تو برای من ارزشمندتر از نان و درآمد نوکری است.

هوش مصنوعی: بعد از مرگ من، اگر بدنم را به خاک مقدس خود بسپاری، خاک من به عشق و محبت نمازگزاران آسمانی تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: با طلوع خورشید از سمت شرق، شاخۀ تند او به‌سوی غرب می‌رود تا پرندۀ خوشبختی از سمت شرق پرواز کند.

هوش مصنوعی: مشرق و مغرب باید بر تو تنگ و بسته باشد، مثل اینکه دشمنت در پی یاری از فضای تنگ حلقه زنجیر است.