هوش مصنوعی: در این خانه پر از غم و اندوه، چه مدت می‌توانم بمانم؟ مثل یک گدا که همیشه در مسیر سفر می‌ماند، فقط آه و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم مثل آسمان به دور خودم بچرخم، چرا که گفته‌اند عمر سفر کوتاه است.

هوش مصنوعی: دنیا به من فرصتی نمی‌دهد که به راحتی سفر کنم، زیرا باید به خانه‌ام برسم و از جایی که تعلق دارم، دور نشوم.

هوش مصنوعی: در این ویرانه، افسوس که کجاست دیواری که بتوانم به آن تکیه بزنم مانند کاه.

هوش مصنوعی: من همچون زنان همیشه در سایه و پناه هستم، پس ادعای مردانگی از من در این منزل بی‌خود است.

هوش مصنوعی: من در تمام عمرم در حال سفر بوده‌ام و هیچ‌کس از من چیزی نشنیده است که به بی‌راهه برود.

هوش مصنوعی: نمونه‌ای از زندگی و سرنوشت من به طور مداوم در دست مسافران و رهروان است، مانند اینکه بخشی از خاک من در جاده‌ای که قافله‌ها در آن عبور می‌کنند، گم شده است.

هوش مصنوعی: با من همراه شو و دو قدم بردار، تا وقتی حال من را می‌پرسی، داستان زندگی‌ام را بشنوی که همچون قلمی بر روی راهی که رفته‌ام، نوشته شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه خیلی آرزو دارم که وطنم را ببینم، چشمانم را به گونه‌ای باز کرده‌ام که انگار برای پرواز آماده‌ام، حتی از کوچک‌ترین چیزها هم برای این آرزو استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: در غریبی هیچ دوستی پیدا نکردم، افسوس که کاش کسی بود که حال عزیزانم را به من می‌گفت.

هوش مصنوعی: از شوق دریافت نامه ی دوستان، یوسف به یاد صدای بال کبوتر، به چاه می‌رود.

هوش مصنوعی: کسی که سفر می‌کند، اگر بتواند با دقت و حواس به خانه‌اش بازگردد، یعنی توجه و نگاهش به سمت خانه باشد، خوشبخت است.

هوش مصنوعی: من از مسیر عشق دور نمی‌شوم، اما در حیرت هستم که کدام خانه مرا ویران کرده و به این راه سپرده است.

هوش مصنوعی: از گرد و غبار کعبه و بتخانه، روزگار مرا به حال پریشانی انداخته، مثل حرفی که در دهان‌ها می‌چرخد.

هوش مصنوعی: از عمر من چیزی نمانده و غم روزگار همه چیز را از من گرفته است. مثل اینکه هر چه در زندگی دارم به خاطر مشکلات کم‌کم از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: ناله می‌کنم که بدنم از گرمائی که به وجود آمده آسیب دیده است و در این مکان، هیچ سایه‌ای وجود ندارد جز در عمق چاه.

هوش مصنوعی: وقتی که من در وضعیتی نامساعد و بدبختی قرار دارم، یار من چه کمکی می‌تواند به من بکند در حالی که از نور خورشید دور است و سایه‌ای تیره بر من افتاده است.

هوش مصنوعی: ماه نو از بین انگشتانم افتاد و سپهر (آسمان) را از دست دادم، اما زخم دل من به خاطر این دست دادن، هرگز التیام نیافت.

هوش مصنوعی: ای دل، در این آسمان وسیع، چرا به دنبال چیزی هستی؟ برایم عجیب است که در این دنیا چه چیزی را گم کرده‌ای که این‌گونه سرگردانی.

هوش مصنوعی: بیش از آنچه که در توان من است، توقع نداشته باش از دنیا که به من برساند، زیرا مانند دوختن بافت، زندگی و روزی به تدریج و آرام آرام به ما می‌رسد.

هوش مصنوعی: چه حرفی دربارهٔ ترک‌ها می‌زنی؟ تو باید مواظب باشی، چون ممکن است مانند شمعی باشی که با وزش باد، کلاهش را از سرش می‌برد و در نتیجه از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: فضای زمین برای استراحت و خواب مناسب نیست، زیرا حتی کبوتر هم در این شرایط به مکانی غیرعادی مانند چاه پناه می‌برد.

هوش مصنوعی: در چشم کسانی که دارای بینش والایی هستند، دنیای مجرد و روحانی از دنیای مادی و آلوده که در آن زندگی می‌کنیم، پایین‌تر و کم‌ارزش‌تر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: چرا وقت و زحمات زندگی را بیهوده برای تربیت من هدر می‌دهی؟ من از بندگان خدا نیستم که به دنبال دولت و مقام باشم.

هوش مصنوعی: مواظب باش که جاذبه‌های محبت و نوازش تو را فریب ندهد، زیرا من مثل یک کودک فریفته، ترجیح می‌دهم که سرم بشکند تا اینکه کلاهم بسوزد.

هوش مصنوعی: شب به اندازه‌ای طولانی می‌شود که صدای ناله‌ام باعث می‌شود که حتی ماه نیز از ترس به خواب برود.

هوش مصنوعی: ای بخت شوم، به حال من اشک نریز، زیرا که چشم من با سرمه زیبا شده و اشک من به رنگی تیره و غمگین است.

هوش مصنوعی: من از خاک سیاه هند می‌آیم، وقتی اراده سفر می‌کنم، به چهره‌ی جاده نگاهی می‌اندازم و با جمله‌ی "بسم الله" آغاز می‌کنم.

هوش مصنوعی: آه که جسم من از ضعف مانند سایه‌ای به زمین سیاه افتاده است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که وقتی از سرزمین هند می‌رود، دامنش در گل و لای گازرگاه آغشته شود.

هوش مصنوعی: شگفتا که چگونه ممکن است جسم من از آلودگی‌ها پاک شود و به آب تبدیل گردد، اگرچه همچون سنگی سخت و مستحکم باشم.

هوش مصنوعی: به سوی شاه نجف می‌روم، چرا که این مسیر، راهی است که خضر به عنوان راهنما در آن حضور دارد و خداوند نیز همراه من است.

هوش مصنوعی: حاکم و والای حقیقی، کسی که در روز قیامت محبت او باعث شفاعت گناهکاران می‌شود.

هوش مصنوعی: هدف از این بیت فقط نشان دادن معناست، نه چیز دیگری. زمانی که معنا به وضوح ظاهر شود، علی (ع) از بیت‌الله بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: در میان بندگان، کسی که به خاطر نزدیکی به خداوند از بقیه ممتاز است، هیچ کس به اندازه او در مقام قرب به خداوند نیست.

هوش مصنوعی: عجب است که شخصی با این مقام و عظمت به سر دیگران قدم می‌گذارد، در حالی که به وضوح فهمیده دیوار آسمان چقدر کوتاه است.

هوش مصنوعی: نسیم، عطر و بوی خوش او را به سمت کنعان می‌برد، همان‌طور که آب از چاه، از عرق یوسف گذر می‌کند.

هوش مصنوعی: به راستی که سجده بر خاک درگاه تو ستایش بزرگی است. آسمان‌ها نیز با ناز، به سوی درگاه تو، که مانند کعبه‌ای مقدس است، نوشته‌اند. من بنده‌ای هستم در آستانه‌ات.

هوش مصنوعی: تو آن شاهی که در دنیا یگانه‌ای، پس چرا در فقر خود، سپاهی به دور خود جمع کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: کسی که به درک یگانگی و توحید رسیده است، می‌فهمد که پیوند و ارتباطی وجود دارد که او را به وحدت و یکدلی نزدیک می‌کند، مانند نوری که ماه در شب می‌تاباند و همه چیز را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به مقام والایی و بزرگی، باید از درگاه تو عبور کرد؛ چرا که مانند ماه روشن، باید رد پای تو بر آسمان نمایان شود.

هوش مصنوعی: از لطف و بخشش تو، گنجی که به دیگران می‌دهي، سبب شگفتی است و آنقدر شگفت‌انگیز است که بر لب او تنها ذکر «لااله الا الله» جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: در نزدیکی فضای عدالت تو، شعله‌ای وجود دارد که خرمن را می‌سوزاند و این ترس باعث می‌شود که پرنده به سمت خازه (تاریکی) فرار کند.

هوش مصنوعی: هر کس که با نیت دشمنی به کلاه دیگری آسیب برساند، خود به نوعی آسیب می‌بیند و همان نفس پیش از هر چیز، او را به مانند شمعی در می‌آورد که می‌سوزد.

هوش مصنوعی: به خاطر اشتیاقی که دارم، امیدوارم رشته‌ی سپید سبحه‌ات در آب گوهر مانند موجی، به خوبی تلاطم کند و حرکت کند.

هوش مصنوعی: هرجا که شمشیر تو حضور داشته باشد، مانند آن است که پاهای مار، causing مشکلات و فتنه‌ها را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: دهقان به دور عدل تو مانند مشعلی در سوگ می‌چرخد و به فرمان خود، سر برق را با کاه می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: یوسف نتوانست از بند آزاد شود، چون وقتی بخار از آب خارج می‌شود، سایه هم از چاه خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: ای شهان، تو کسی هستی که وقتی از سختی‌ها و ظلم‌های زمانه کمک بخواهند، مانند کودکانی هستی که از معلم خود یاری می‌طلبند.

هوش مصنوعی: من که فردی با تجربه و دانا هستم، مثل یک کودک دبستانی همچنان به تو نیاز دارم. به جز تو، به دیگری نمی‌توانم پناه ببرم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند زیر سایه تو به سمت آفتاب برود، اگر کسی چهره‌اش تحت تأثیر نور آفتاب سیاه شود.

هوش مصنوعی: دوگانگی و نفاق در مذهب من به قدری وجود دارد که باید دو قدم از عشق را به خاطر آن کنار بگذارم تا به هدف برسم.

هوش مصنوعی: پای من در خاک هند فرو رفته و در قیر گیر کرده، دست مرا بگیر ای علی ولی الله.

هوش مصنوعی: سلیم را کمک کن تا به نجف برود، زیرا دلش در هند به اندازه سیاهی خاک هند تیره شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که همیشه آرزو دارم که آسمان و سفرهای من تحت حمایت تو باشد و تو را به‌عنوان مقصد نهایی خود در نظر دارم.