هوش مصنوعی: در گلزار زندگی، تو همچون گلی هستی که نیازی به تأثیر دیگران نداری و از بخل و کم‌نوازی رنج نمی‌کشی.

هوش مصنوعی: ای کسی که از سخت‌گیری و خودداری، خانواده‌ای به خاطر تو از نعمتِ غذا و آسایش محروم مانده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر انسان بخیل باشد، معده‌اش دشمنش می‌شود، زیرا او همیشه در پی غذاست و هر لحظه به قوت نیاز دارد.

هوش مصنوعی: اگر عمت را جایی باشد که شایسته است، صد بار بهتر است که تو را در آغوش بگیرد تا اینکه نامت را به تلوین بیاورد.

هوش مصنوعی: زهر در دهن تو بهتر است از لقمه‌ای که از سفره خودت به زور به گلوت برود.

هوش مصنوعی: هر کسی در حال سجده، رکوع و قنوت از خدا می‌خواهد که به او توجه و عنایت کند.

هوش مصنوعی: کینه‌ات به اندازه سختی پشت لاک‌پشت است و عهد و پیمانت به اندازه نرمی تار عنکبوت.

هوش مصنوعی: در گذشته‌ای دور، تو به من لطف کردی و از میوه‌های باغ خودت به من هدیه دادی.

هوش مصنوعی: عقل و خرد به اندازه دانه‌های خردل است، فهم و درک مانند لباسی سبز و لطیف به تن دارد، و سختی و دشواری مانند گیاه انزروت.

هوش مصنوعی: به قدری کمبود و قحطی شدید است که حتی توتی که در این زمان به دست بیاید، برای تأمین قوت و زندگی کافی نیست.

هوش مصنوعی: ای کاش تا زمانی که باغ تو بارور نشد، از انار شیرین نچشیده بودم و هرگز به تو نزدیک نمی‌شدم.

هوش مصنوعی: با این همه خوبی و محبت که از دعای تو به من رسیده، چگونه می‌توانم سکوت را انتخاب کنم؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تا زمانی که طعم خوش و شیرین زندگی و لذت‌ها وجود دارد، نباید به چیزهای بی‌ارزش و بی‌معنی توجه کرد. در واقع، زیبایی و لذت‌های زندگی باید ارزش بیشتری نسبت به مسایل بی‌ارزش و زردی‌های آن برای ما داشته باشد.

هوش مصنوعی: آرزوهای تو مانند فضله‌ی پرنده‌ای در دل تو باشد که بر روی تو بریزد.