سحاب اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شعله ور چون برق خواهم بی تو آه خویش را</p></div>
<div class="m2"><p>تا کنم زان چاره ی روز سیاه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نیست ناز و غمزه در فرمان او چون خسروی</p></div>
<div class="m2"><p>کز خرابی منع نتواند سپاه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>شکوه ی او جرم ما وین جرم را دل عذر خواه</p></div>
<div class="m2"><p>تا چه سان خواهیم عذر عذرخواه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بس که باشد مایل خود شرم را بندد به خویش</p></div>
<div class="m2"><p>کافگند بر خویشتن دایم نگاه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>من ندانستم بود کشتن سزای جرم مهر</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه زو پنهان نمیکردم گناه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>نیست میر کاروان را ایمنی ز آسیب راه</p></div>
<div class="m2"><p>تا نباشد رهنما گم کرده راه خویش را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>گرچه پیر سالخوردی شد (سحاب) اما کند</p></div>
<div class="m2"><p>صرف ماه خردسالی سال و ماه خویش را</p></div></div>

دیوان سحاب اصفهانی به کوشش احمد کرمی - سحاب اصفهانی - تصویر ۱۱

شمارهٔ ۷

شعله ور چون برق خواهم بی تو آه خویش را
تا کنم زان چاره ی روز سیاه خویش را
نیست ناز و غمزه در فرمان او چون خسروی
کز خرابی منع نتواند سپاه خویش را
شکوه ی او جرم ما وین جرم را دل عذر خواه
تا چه سان خواهیم عذر عذرخواه خویش را
بس که باشد مایل خود شرم را بندد به خویش
کافگند بر خویشتن دایم نگاه خویش را
من ندانستم بود کشتن سزای جرم مهر
ورنه زو پنهان نمیکردم گناه خویش را
نیست میر کاروان را ایمنی ز آسیب راه
تا نباشد رهنما گم کرده راه خویش را
گرچه پیر سالخوردی شد سحاب اما کند
صرف ماه خردسالی سال و ماه خویش را

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

شعله ور چون برق خواهم بی تو آه خویش را

تا کنم زان چاره ی روز سیاه خویش را

نیست ناز و غمزه در فرمان او چون خسروی

کز خرابی منع نتواند سپاه خویش را

شکوه ی او جرم ما وین جرم را دل عذر خواه

تا چه سان خواهیم عذر عذرخواه خویش را

بس که باشد مایل خود شرم را بندد به خویش

کافگند بر خویشتن دایم نگاه خویش را

من ندانستم بود کشتن سزای جرم مهر

ورنه زو پنهان نمیکردم گناه خویش را

نیست میر کاروان را ایمنی ز آسیب راه

تا نباشد رهنما گم کرده راه خویش را

گرچه پیر سالخوردی شد (سحاب) اما کند

صرف ماه خردسالی سال و ماه خویش را

شمارهٔ ۶

اطلاعات