هوش مصنوعی: ای ساقی، تا چه زمانی غم و اندوه روزگار مرا آزار خواهد داد؟ نوشیدنی‌ای بده که چند لحظه‌ای مرا از این حالت رهایی بخشد.

هوش مصنوعی: روح انسان به این سختی هرگز از بدن خارج نمی‌شود، مگر اینکه تیر آلام و دردهای خود را از تن بیرون بکشد.

هوش مصنوعی: مدت زمانی در زندگی‌ام گذشت که در درونم منتظر مرگی بودم و نیاز داشتم به کسی که بر سر بالینم بیاید و برایم ناله و فریاد کند.

هوش مصنوعی: من در این مسیر همچنان به سوی هدف نهایی دور هستم و به نظر می‌رسد که هر مشکلی که پیش می‌آید مانند دستی است که به دامن من می‌چسبد و مانع از پیشرفت می‌شود.

هوش مصنوعی: راهی که پیش رو دارم، به خانه‌ی صیاد می‌رسد و دلیل آن این است که من هر لحظه از زیبایی پرواز این گلستان لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که من از لطف و عنایت برخوردار شوم، باید مانند این باشد که هر بار شرمنده نیکی‌هایش هستم و به خاطر آن، خرمن (محصول) من به شدت آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: من به فرمان آنکه قدرتش را دیدم، به راحتی تسلیم مردم شدم، اما در روز محشر، این تسلیم باعث می‌شود تا بر گردنم خون مردم بماند.